p. -ы, жан. Верхняя, падрэберная частка жывата. Пад уздухавіну дай, то лёзьці пярастаня. Пас. Я. К. Ен яму чуць-чуць, ватэтак (паказваючы) выцяў у здухавіну. Кл. Ты ў здухавіну ні цаляй. Кл. Так даў м'яччыкам у здухавіну, што той бедны й прысёў. Кл. Параўн.: уздухвіна. йік даў пад уздухвіну. Мсцісл.; дыхавіца. Бягомль. УМЕ'КА (умёка) p. -i, агульн. Чалавек, які ўсё ўмее. Хто ўмёе, той умёка, а хто не ўмёе — той неўмёка. Кл. Слова ўмека звычайна ўжываецца з іроніяй: няўмёка. Такі ўжэ ўмёка! Абыйдуся бесь цебё. Кл. УМГТУСЬКІ прысл. 1. Улукаткі, зігзагам (ісці). А ш чагб так сёні ходзіш? Не просто, a ўмітуські? Па адной памасьніцы мо' пройдзяш? Глуск. 2. Пра ўспрыняцце (пры захворванні, знясіленні), пры якім прадметы быццам прыходзяць у рух зігзагамі. Нёек узгрэбласа на ногі, як зірнула, да ўсе чысьцянька ўмітуські. Хал. 3. Мітусня, мітусяніна. А чагб тамака нарабілася, што бёгаюць умітуські? Што там за мітусьня? Глуск. Параўн.: I не спынілася машына, a ўжо пайшла мітусяніна. Я. Колас; Нёшта вёльмі ш улукаткі ходзіш. Ш чагб ж гэтак?; ідзе ўлукатку. Клім. Ma™ ладз. р-на;... іду ўлукаткі. Б. Сачанка. УПАЛГЦЬ -ю, -іш, перах., законч. Падпаліць (сырыя ці мокрыя дровы, якія не загараюцца). Вёльма мучуся з дрывамі: ніяк упаліць ні магу. Кл. Трэба ў гарачу пёч дроў накідаць, бо ні ўпаліш. Кл. Упаліць цяшка, а ўпаліш, то й сырыя гараць. Вайц. УПІРАВА'ЦЬ -ў-ю, -ў-еш, неперах., незаконч. Упірацца, натурыцца, паказваць упіры
Дадатковыя словы
абыйдўся, здўхавіну, зірнўла, магў, мяччыкам, мўчуся, нбгі, уздўхавіну, уздўхві, уздўхвіну, улўкаткі, умека, упіраваць, хбдзіш
3 👁