ЗЫ 'РЫЦЬ (зьірыць) -p-y, -р-ыш, пераходны, незаконч. тр. Гнаць; гнадь энергіч-на, не даючы апамятацда. Зырце, зырце йіх (коней), хлопцы. Кл. Параўн. прыгаворку: зыры-зыры, у Мазыры. Кл. ЗЮ 'ЗЯ (зюзя) -з-і, жан. 3 дзідячае лексікі. Холад, холадна, халодны. Пае. Янкі Купалы. З 'ЯЛЧАЛЫ (зьялчалы, зь[е]лчалы) дзеепрыметнік ад з'ялчаць (гл. з'ялчаць, з'ёлкнуць, ёлкі). Зьялчалага й у рот н[е] возьме. Хал. ЗЯЛЧА'ЦЬ (зьялчаць, зь[е]лчаць) -a-e, непераходны, законч. тр. Стаць елкім (гл. ёлкі, елкаваты). Здэцца й холадно, а масло з'ялчало; ялчае, што ні рабі'. Кл. IІГРУ'ША (ігруша) -ш-ы, жан. Груша. Кд. ІГРУІІІЫНА (арф.) -н-ы, жан. Драўніна грушавая. Кл. ГКЛА ( йікла) -кл-ы, жан. Ікол (параўн.: у рускай мове клык). У кныра йіклы, што сукі. Барб. ІЛЬНІ'ШЧА (ільнішч{э\ ільншча) -шч-а, ніяк. Поле, дзе рос лён. Сьгм. ІРДЗЕ'ЦЦА (ірдзёцца) -ішся, -іцца, незаконч. тр. Чырванець, густа чырванець, гарэць чырванню; чырванець, наліваючыся кроўю (твар) ад злосці. Кл., В. У такім значэнні ўжываецца ў вёсцы Дунайчыцы Клецкага раёна: Расьсёрдзіўся, аш увёсь ірдзі'цца. Гл. зайрдзецда. 6. Ф. Янкоўскі