ства (запрэжаны конь, напрыклад, стаіць як укопаны, ні з месца). Кл. Гл. знявёрыць у выпуску 1959 г. ЗНГМШ ЧЫК (зьш м ш чы к) -к-а, мужч. Фатограф. Нёйкі год (аднойчы, адзін год) прыёхаў сюды зьшмшчык. Кл. Гл. здымшчык. ЗН ІЧО Т А Ц Ь (з ь н іч 0 е а ц ь, зьнячдгаць) -га-ю, -га-еш, непераходны, законч. тр. Аслабедь, змарнавацца (фізічна), схудзедь. Німа сьвёжаго м'яса, дак ётае кадяня зьнячогало, а салонаго (мяса) ні ў рот. Кл. ЗО'ЛКА (золко, золка, зол к а) прыслоўе. Пра стан надвор'я: халоднае вільготнае паветpa, холад праймае да касцей. Лучч[э]й мароз, а то золко, гадко, холадно. Кл., Зуб. Параўн.: Золь асенняя, туман. Кандрат Крапіва, Збор твораў, т. I, Мінск, 1956, стар. 275. ЗРУДЗЕ'ЦЬ (зр уд зёц ь) -ё-е, непераходны, законч. тр. Стаць рудым, зжаўцець (пра бялізну). Палавша майго плацьця (гл. плацце ў выпуску 1959 г.) зрудзёла. Пас. Янкі Купалы. I чагó так зрудзёло плацьце? Кл. ЗУ'БЛЕНКА (зубл я н к а) -н к-і, жан. 1. Вялікая цыгарка (параўн.: цыгарка ў зубах). Кл. 2. Неабтушаная галавешка. У войну злавілі (партызаны) нёйкага асэсаўца ш чэрапам на пілоцца. С(е]дзіць зьвёрам, адал[е] просідь закурыць. А дзё ж то[е] курава? Дак ён (партызан) узяў с агни зублянку й кажа: а ётага н1 хочаш? Глуск. Адно з прыведзеных двух значэнняў, зразумела, пераноснае, але якое з іх — цяжка сказаць
Дадатковыя словы
агнй, зблко, зрудзець, зубленка, кўрава, лўчч[э]й, надворя
11 👁