Дыялектны слоўнік (1960). Частка 2. Ф. М. Янкоўскі

Д А ЦЬ ЧСУСУ. Што i даць пёрцу, даць наганяй. Г луск. Д Л Я ЧА ГО ' (для i дл[ё\ наго). Чаму, нашто. Дл[е] чаго ён ётак сказаў? Хал. А для чагб так зрабші? Глуск. Гл. ля чаго. Д Н Ё М ЛУ Ч Ы 'Н У ПА 'Л ІЦ Ь, А У Н О 'ЧЫ У Ц ЯН ё 'К ХА В А 'Е Ц Ц А. Днём лучыну паліць, a ўночы ў ц[е]нёк хаваяцца. Глуск. Д О 'Б Р А I Ч Ы Н І'Л І. Дбор[э] й чынілі, што сказалі. Кл. Аштрафавалі. Добра й чынілі! Mo рабіцьме, як i ўсе. Пас. Янкі Купалы. Д О 'Б Р У Ю ТР А В І'Н У (траву) Л Ю 'Д З І С Е 'Ю Ц Ь, A Л ІХ А 'Я ЧОРТ В Е 'Д А Е А Д К У 'ЛЬ Б Я Р Э 'Ц Ц А. Добру травшу (траву) людзі сёюць, a ліхая (гл. л іх і1 ў выпуску 1959 г.) чорт вёдае аткуль б[е]рэцца. Зуб. Д О 'У Г І Я ЗЬ Е К (арф) Чалавек з доўгім языком— балбатун, любіць гаварыць лішняе. За доўгі язык нідзё ніхто не хваліць (арф.). Зуб. Д Р А Ц Ь ДР А 'Ч К У (арф.). Рабіць драчкаю (гл. драчка) знак на бервяне. Кл, Д УХ В Ь Е Б ЩЬ (дух вубіць, дух выбіць). Глуск, Сл. Д УХ В Ь ЕШ А У (дух выйшаў, дух вуйшаў). 1. Літаральнае: дух выйшаў—выйшла (не зачынілі коміна юшкаю) цёплае паветра. 2. Д ух выйшаў (з некага)—памёр (нехта). I дух вуйшаў. Хал. Што б сь цябё вуйшаў дух. 3 жартоўнага апавядання. Кл. Д УХ С П Е 'Р Л А (дух сьпёрло). Тое, што i дух заняло. Хал. Д З Е С У Н Е Ч Ш К, ТАМ I С У Н Е ЦЫ (арф.). Пас. Янкі Купалы. Д ЗЕН Ь ПРЫ Д Н Е (арф.). Штодзённа, бесперапын* на. Вольн. Д З Е 'НЬ У Д З Е 'Н Ь. Штодзённа, бесперапынна. Дзень у дзёнь лёцячко касщь хадзіў. Кл. Д З Е 'Т К І—ЗА Ц Е 'С К І, А МА Ц Я Р К Е —ЗА K O 'C K I (арф.). Хал. Гл. цёска, цёсачка ў выпуску 1959 г