Ц Е'РШ Ц А (цёрніца) -ц-ы, жан. 1. Прылада, пры дапамозе якой трудь лён, каноллі. Пазыч, Улянка, сваё цёрніцы, лёну сьцёрці. Кд. Я й саху й цёрніцу сам рабху. Сл. Параўн.: мяліца. Саламір'е Полацкага раёна. 2. Пераноснае. Той, -хто іпрагна i хутка есць, не зважаючы на якасць ежы. Такая цёрніца (пра карову), што н[е] дай— зьёсь. Кл. Параўн.: Есць, як у дёрніду трэ (арф.). Пае. Янкі Купалы. ЦГПЧЫ К (ціпчык) -к-у, мужч. Памяншальнае ад цшец (гл. ціпец у выпуску 1959 г.). Зуб. ЦІТО'К (ціток) -тк-а, мужч. Хвалько, пустэча (гл. пустэча ў выпуску 1959 г.). Ціток—ад уласнага імя: Ціт i яго сыны былі хвалькамі, пустэчамі. Кл. ЦУ'БКІ (цубкі) прыметнік. Неэластичны; менш гнупкі, як звычайна (пра скураныя, вытканыя, вітыя матэрыялы—сукно, палатно, пуга, вяроўка i інш.). Брызёнтавы плаідч намок, дак цубкі стаў. Пае. Янкі Купалы. Кажух мой стаў цубкі, мо каб памазаў чым. Кл. ЦУП (цуп) Выклічнікава-дзеяслоўная форма тыпу хоп, гоп, брык. Нечакана i рэзка спыніцда (спыніць). Кл. ЦУРБА'Н (цурбан) -н-а, мужч. Учор[э] рэзалі (раопілоўвалі) нёйкіе цурбаны. Кд. ЦЫ ФКАЦЬ (цыркаць) -а-ю, -а-еш, непераходны. Гукапераймальны па паходжанню. 1. Цыркуны цыркаюць увёсь вёчар (гл. у выпуску 1959 r. цыркун, цвіркун). Кл. 2. Пляваць тонкаю струйкаю праз зубы. Кл
Дадатковыя словы
ерш, кажўх, рабхў, саламіре, сахў, цвіркўн, цыркўн, цўбкі
16 👁