Мало асталосо. Кл. Гл. хруп. Параўн.: Хрумстаюць конi авёс. Міхась Лынькоў, Над Бугам. ХРУ'ПАЦЬ2 (хрупаць) -а-ю, -а-еш, непераходны. Трашчадь, ступаючы на ільдзінкі, на храпу (гл. храпа ў выпуску 1959 г.). Можна меркаваць, што слова хрупаць гукапераймальнае. Гл. хрупаць. Кл. ХУ'КАННЕ (хуканьне) -нн-я, ніяк., ад хукаць (гл. хукаць). Палцы пазаходзіліса, я давай хукаць, дак ішчэ горш стало с хуканьня. Кл. ХУ'КАЦЬ1 (хукаць) -а-ю, -а-еш, непераходны, незаконч. тр. Фукаць, дзьмуць. Патушы лямпу. Ты хукні крапчэй. Кл. Хукнуў (aciлак)—i німа (хаткі бабы Ягі). В. ХУ'КАЦЬ2 (хукаць) -а-ю, -а-еш, непераходны. Хукаць1—дзьмуць моцнаю струёю (губы амаль стулены, прасвет паміж губамі зусім малы, вузенькі, атрымліваееда шум, набліжаны да «ф-ф-ф-ф-ф»; хукаць2—дзьмухаць пры раскрытых i аслабленых губах; шум набліжаіны да «х-х-х-х-х». Калі хукаць1—атрымліваецца мацнейшая i халодная струя паветра. Хукаючы (ад хукаць')—астуджваюць, студзяць, здзьмухваюдь, тушаць (лямпу). Калі хукаць2—атрымліваецца нямоцная i цёплая струя паветра, хукаць2—саграваць (што-небудзь) цёплым паветрам. Нашлі' (зімою) в[е]рабёйка, сталі хукаць, думалі атхукаям, а ён здох. Пае. Янкі Купалы. Пахукаў на шыбу (зімою на замерзлую шыбу), дак лопнула. Зуб. ХУ'КНУЦЬ1 (хукнуць) -н-у, -н-еш, непера
Дадатковыя словы
асталбсо, атхўкаям, дўмалі, пахўкаў, хрўпаць, хуканне, хўкаць, хўкаць1—атрымліваецца, хўкаць1—дзьмуць, хўкаць2—дзьмухаць, хўкнуць, хўкнуў, хўкні
9 👁