ВЕ'РВЫ (вёрвы i вёрву) толькі ў множн. Вяроўка, на якой вісіць калыска. Кл. Параўн.: старажытнае вьрвь. ВЕСЛАВА'ЦЬ (в[е]славаць) -ую, -уеш. Гнадь вяслом лодку. А в[е]славаць хто? Я хіба буду? Ты йдзёш ні на рыбу, а па рыбу. Кл. ВЕ'ТРЫ ЦЬ (вётрыць i вётрыць) -у, -ыш, пераходиы. Ачышчаць збожжа ад пылу i смеддя: сыпаць зверху тонкаю струёю, пыл зганяедца ветрам у бок, а збожжа сыпледда ў начоўкі ці на посьділку (гл.). Вётрыла жыто й ні бачыла, што па агародзе спутаные коні пасуцца. Кл. ВЕ'ЧАР 1 (вёчар) мужч. Вечар. Прыдзе вёчар. Хал. В Е 'Ч А Р 2 Увечары, вечарам. Ужываецца побач з увечары, увёчарэ, вечаром i вечарам. Кл. У такім значэнні ўжываедда толькі ў спалучэнніі з рано (гл. рана). Рано й вёчар даю (карове) сена. Рано й вёчар паліць печ. Кл. Рано й вёчар хаджу. Хал. Параўн.: стараславянскае вочоръ —увечары. ВЕ'ЧКА (вёчко, вёчко) ніяк. Гл. века. Вёчко раскідаласо ў вадётай дзёжадцэ. Кл. ВЩ 1 (від) мужч. Твар. Ужываедда побач з твар i ліцо. Цемны ў віду. Кл. Від нёйкі— што з воску. Пас. Я н к і Купалы. ВІД 2 Ужываедда ў спалучэнні з прыназоўнікам на. На від i побач (у тым жа значэнні) на пагляд. На від хароша карова. Кл. ВІЖ (віж) мужч. Шпіён, хітруні, які «жы4. Ф. Янкоўскі
Дадатковыя словы
бўду, вбчбръ, вервы, веславаць, ветры, вечка, відў, спўтаные, сўцца
11 👁