С Л О УН I н А. АБАЛАЧО'К (абалачок) мужч. Найшоў абалачок, i дож закапаў. Сл. Параўн.: у стараславянскай мове облакъ. АБАЛО'НЬ 1 (абалонь) жан. Знешні слой драўніны, слой паміж карою i асяродкам, або «стрыжанем» (гл.). Абалоні (у хваёвым бервяне) багато. К л. Hi калода—адна абалонь. Кл. Параўн.: блонь, болонь, блонка — рыхлые наружные слои лесины, бревна. Даль, «Толковый словарь». Параўн.: фразеалагізм пацягнула на абалонь. Чэрвеньскі раён. А Б А Л О 'Н Ь 2 Лугавое ўзбярэжжа ракі, якое заліваецца ў разводдзе. На абалоні лялёе. Кл. Параўн.: у старажытнай агульнаўсходнеславянскай мове болонь, болонье (балота, нізіна). АБАПНУТДЬ (абапнуць) -у, -еш, пераходны. Абкрыць што-небудзь чым-небудзь, накінуць што-небудзь на што-небудзь. Абапні хустку: вёльмі дож. Барб. Пашла машына, нёй
Дадатковыя словы
абапнўць, хўстку
43 👁