ля. Пас. Янкі Купалы, Кл. Прыдзе йільля — наробіць гнільля. Вайц. I НА З Е 'Л Л Е НЯ М А'. I на зёльле німа. Кл. Гл. зелле. Ш Д Ы 'К Д У 'М А У, Д У 'М А У, П А Ш О 'У У М О'Х ДЫ Й ЗД О 'Х. Індык думаў, думаў, пашоў у мох дай здох. Кл. ІС Ц К НА В А Д У '. Ісці гнаць плыты, ісці за плытніка. Хадзілі на воду. Кл. Трэба пайці на воду. Зуб. I ТЫ (ЁН, ЯНА) Н Е 3 Л О'М АК! (арф.). Пас. Янкі Купалы. I У ЗУ 'Б НЯ М А'. Зусім няма кармоў, фуражу, прадуктаў; няма чым i зубы прачысціць. I ў зуб німа сёна! Зуб. I Я ' Б К А СК У, КАБ ЧОРТ К А СУ ' Н А СК У. I я б касіў, каб чорт косу насіў. Кл. КАБ ЗН Е'Х Т А В А Ц Ь, Р О 'ЗУ М У НЕ ТРЭ'БА. Каб зьнёхтаваць, розуму ні трэба. Сл. Гл. знехтаваць. КАБ Н А Ц Я Б Е ' С У М А Р О 'К НАЙ Ш О'У! (арф.). Барб. КАБ Н Е ТОЙ «ЧУЦЬ» — Д О 'Б РЫ Ч АЛ АВЕ'К... Чуць—субстантаванае слова, добры чалавек— прыдатак да яго. Жартоўная заўвага на паведамленне тылу: чуць не ўпаў, чуць не разбіў (што-небудзь), чуць не памыліўся i да іх падобныя.—Чуць у канаву з возам ні п[е]ракуліўса.—Але ж. Каб ні той чуць, добры чалавек, то ў канаве плаўваў. Кл.—Чу[е]ш? А сёні чуць ні ўскочылі ў пёльку (гл. пелька).—Добра, што ёты чуць — добры чалавек. Кл. КАБ РОТ Х Л Я С Ц Е'У! Каб рот хл[е]сьцёў! Пас. Янкі Купалы. КАБ ТАК СМ Ы 'К А М, ЯК Я ЗЫ 'К АМ (арф.). Глуск. КА'Б ТЫ (ЁН, ЯНЫ, ВЫ) С П Р А С О 'Н К У КРЫЧ А 'У (арф.). I чаго там раскрычаліса? Унімку німа на paę. Каб вы спрасонку крычалі! Кл
Дадатковыя словы
дўмаў, зўб, кл.—чў[е]ш, спрасбнку, чўць
3 👁