Дыялектны слоўнік (1959). Частка 1. Ф. М. Янкоўскі

 ◀  / 232  ▶ 
Улёгцэ за час то й у Барбароў зойдз[е]ш. Хал. Улёгцэ паёхаў, ён бы й вас заўёз. Сл. УЛЕТЧЫ (улёгці) I спраж. (-у, -аш). Пагрозна пагнадца (за кім-небудзь). Хамоў сабака ўлёг за намі, чудь ногі ўнесьлі. Нул. УНЁ/ Часціца. Вунь. Унё рыбак! з вудкаюаўтаматам (спінінгам). Байл. Параўн.: вуньдзека, вунека. УПАРА'НУ (упарану). Прыслоўе. Toe, што рано, уранні (гл. уранні), уранку, ранідою. Упарану схадзіла ў грыбы. Кл. УПЕ'-НЬ (упёнь). Ужываецца ў фразеалагічным спалучэнні збіць упень. Збіць упеньу— збіць, з'есці, стравідь жывёлаю (коньмі, каровамі) сенажаць, пасеў. Вашае просо ўпёнь зьбілі валамі. Хал. Упёнь, бабо, зьбілі грады (гарод). Кл. УПЕ'РЫ ЦЦА (упёрыцца) II спраж. (-у-ся, -ыш~ся). 1. Выцядца. Упёрыўса аб баньку. Байл. 2. Раўназначнае рускаму втюрился. У Ганну па вушы ўпёрыўса. іКл. УПЕФЫ ЦЬ (упёрыць) II спраж. (-у, -ыш). Выцядь, ударыць. Трэба было палкаю ўпёрыдь добра. Кл. Параўн.: упярыць. Радашковічы. УПГРЫ (упіры) толькі ў множн. Упартасць. Надаёлі ётые тваё ўпіры. Н.-Андр. Бес твайіх упіраў ні абышлося. Кл. УПРА'УНЫ (упраўны). Ужываецда з назоўнікамі, якія абазначаюць назвы асоб. Упраўны чалавек—чалавек, які ўсё робіць спрыт
Нават дробная праўка будзе карыснай. Не стаўце знак націску, каб слова лепш знаходзілася праз пошук.

Дадатковыя словы

вўдкаю, вўнека, вўньдзе, вўшы, зесці, нўл, унёі, уперы, упрауны
7 👁
 ◀  / 232  ▶