УГАРТА'ЦЬ (угартаць) I спраж. (-аю, -аеш). Угортваць (побач з угортваць). Трэба ўгартаць (хворы палец). Кл. УГРУ'ЗНУЦЬ (угрузнуць) I спраж. (-y, -еш), непераходны. Уехаць глыбока ў гразь, балота. Карова ўгрузла, чуць вубавілі на бёраг. Кл. УДА'УН ІЦЦ А (удаўніцца) II спраж. Гадоў восім, [е|]к ўзяў тры сотні й не аддаё. Хочу на суд падаць. Дак, кажуць, нічого ні будзе, вёльмо ўдаўніласо. Хал. УЖ ЬГЦЬ / спраж., непераходны. Наладзіць жыццё ў згодзе (з кім-небудзь). Хіба чорт c табою ўжывё. Вольн. Памучыласа, вёдамо, ў чужой, сям'І, але патом (гл. патом) ужыла ж. Йшчэ будзе відаць, ці ўжывё, ці ні ўжывё, адну зіміку толькі жывуць. Кал. Параўн.: рускае разве черт с тобой уживется. УЗАХАПКР (узахапкь). Параўн.: приказку—У тым гаму, што ўхапіў, тое таму. Hi трэба было ўзахапкі бёгці. Д0бр[э] й чьшілі, што на суд падал!. Кл. УЗВАФ (узвар). Назоўнік мужч. роду. Кампот. Узвару ні любіць, а расол п'е. Глуск. УКМ ЯЩ 'ЦЬ (арф.) II спраж. (-чу, -ціш). Запамятаць, уцяміць. Я не ўкмяціла, што гаварылі (арф.). Сл. У Л ЕТЦЫ (улёгцэ(ы). Форма меснага склону адз. ліку кароткага прыметніка льгъкъ (въ льгъц'Ь). Без кладзі ехаць, паражняком
Дадатковыя словы
аднў, бўдзе, вўбавілі, жывўць, льгъць, памўчыласа, сямі, сўд, угрўзнуць, удаун, ўгрўзла
1 👁