чайна паўз сцяну. Тую сЬцірту ні чапай, хай на зіму будудь дровы. Кл. СЦЯНУ'ЦЦА (сьцянуцца, сьц[е]нуцца) I спраж. (-у-ся, -еш-ся). Так калола ў бок, што й сьдянудца не магла. Барб. Не магла сцянуцца—не магла паварухнуцца, крануцца. Так, стало, што й сьц[е]нудда ні можно. іКл. СЦЯНУ'ЦЬ (сьцянуць, сьц[е]нуць) I спраж. (-y, -еш). 1. Страсанудь, скалатнудь (садовае дрэва, каб зваліліся плады; чалавека). Сьцяні сьліву. іКл. Ён сьдянё дябё, што й зубы заляскаюць. Байл. 2. Безасабовы дзеяслоў. Пристыла, дак то горачэ, то сьдянё, сьдянё. ОКл. ОЦЯПА' (сьцяпи) жан. Стэп. Сьцяпа сьцяпою. Вольн. СЫБО'ТА (сыбота). Субота. Кл., Гл., Сл., Хал., Байл., Барб., Н.-Андр., Вайд. СЫ НО'Ж АЦЬ (сыножаць) жан. 1. Сенажаць. 2. Палоска, дзялянка сенажаці (у дакалгасныя часы), у гэтым выпадку абавязкова з словам (прыметнікам, прыналежным займеннікам), якое вызначае прыналежнасць сенажаді. Мітрахванава сыножаць, там наша була сыножадь. Кл. СЫ РО'ВАДКА (сыровадка). Сыроватка. Кл. СЫ РЫ 'ЦА (сырыца) жан. Ужываецца таксами як зборны. Вымачаная, перамятая скура, якая ідзе на зорую, прывязкі. Параўн.: сырамед у Заслаўскім i Радашковіцкім раёнах, у рускай
Дадатковыя словы
бўдудь, збрую, сцянуць, сынб, сьдянўдца, сьц[е]нўдда, сьц[е]нўцца, сьц[е]нўць, сьцянўцца, сьцяпй, тўю
3 👁