Нельга ігнаравадь таго вымаўлення, той формы геаграфічнай назвы, якая бытуе ў населенны пункце i вакол яго. Надышоў час i наспела самая пільная па~ трэба, каб мы сабралі беларускія тапанімічныя назвы, склалі слоўнікі, даследавалі i ўсебакова вывучылі іх. Неабходна сабраць народную лексіку i тэрміналогію i, не чакаючы паяўлення капітальнага слоўнііка, друкаваць тое, што сабраяа i паспяхова збіраедда нашымі дыялектолагамі. Збіраючы народна-дыялектную лексіку, багадде i сінанімічная разнастайнасць якой бязмежныя i невычарпальныя, варта медь на ўвазе не толькі адрозненні тыпу гачка, капаніца, матыка (гэтыя словы абазначаюць той самы прадмет, але бытуюць у розных мясцінах Беларусі), a i тую разнамаснасць лексікі, якая ствараецца адрозненнямі граматычнымі, еловаўтваральнымі, фанетычнымі, акцэнталагічнымі i інекаторымі іншымі. Коратка спынюся на некаторых адрозненнях, ілюструючы іх вядО'Мымі мне прыкладамі. Маюцца так званыя дублетныя словы, раўназначныя: наравісты i натурысты (Глускі раён). Ёсдь словы, якія ў розных мясцінах маюць розныя значэнні: лупаты — губаты (Мсдіслаўскі i Глускі раёны). Адзін прадмет (дзеянне, прымета) мае розныя назвы: папруга (Акцябрскі, Глускі раёны) i дзяга (Заслаўскі, Лагойскі, Радашковідкі раёны); заслон (Акдябрскі, Глускі раёны), перадок (Халопеніцкі раён), зэдаль (Радашко