павінен падбіраць хамут яму па мерцы, каб не нацерці,шыю жывёле. Гэтая прыказка лягла ў аснову байкі Кандрата Крапівы "Саманадзейны конь" (1929), гл. МАЛОМУ ВЕЛІЧЧУ БЫЦЬ ХОЧАЦЦА ЗАЎСЁДЫ (К. Крапіва). Выдатныя здольнасці каго-н. патрабуюць адпаведных умоў для іх праяўлення. Гаворыцца, калі на каго-н. ускладаюцца асаблівыя надзеі ў даручанай яму адказнай справе; набывае жартоўнае адценне, калі падбіраюць што-н. адпаведных памераў. Ужыванне прыказкі ў гутарковай мове М. Янкоўскі называв моцным і актыўным сродкам зносін паміж людзьмі. Адна і тая ж прыказка (напрыклад, "Вялікаму каню — вялікі хамут") у залежнасці ад кантэксту выяўляе індывідуальныя адзнакі і якасці свайго вобраза, яго непаўгорна характэрныя ўласцівасці (I. Цішчанка. Даследчык — таксама індывідуальнасць). Адпав. у руск.: БОЛЬШОМУ КОРАБЛЮ - БОЛЬШОЕ И ПЛАВАНИЕ. ГАВАРЫ', ДЫ НЕ ЎСЁ ДАГАРы' Дагары, прысл. Разм.— Тут: не так, як трэба; інакш, чым было; зусім процілеглае таму, як было ці павінна было б быць. П а р а ў н. з фразеал. тоеснаГа знач. "дагары нагамі". Акал. Разм: Адчувай адказнасць за кожнае сваё слова. Гаворыцца (часцей з асудэісэннем або з іроніяй), калі хто-н. пачынае адвольна разважаць аб нечым, перайначваць пачутае,выдумляць тое, чаго няма, наогул пустасловіць. — Вой, ці чулі ж яшчэ? У ДварчаНы з Нямешчыны жьідэ панаехалі.— Ой, Вольга, ты гавары, да не ўсё дагары,— засмяялася Алеся, прыскальваючы адно вока і круцячы гладзенька