жэрдка екая стукае крычыць. Макаўкі напару дзве ложкі, дам 1 не крычаў. Хрышчэнніца яго ў Хойніках. Пагналі на пашу татар. Каней багато було. Стада свіней, ста-да коней. Лисы красны конь, пятна па ем як бу чорные. Лашак цыцку ссе. Рабка /карова/ ідзе з пашы. Дуе ее. Луска сыпецца, лі-ша: вучесувала. Лішаі мазалі, од лішая зелле е. Му купілі таку карову, у ee жаба. Худая, худая ідзе з паша! Цэбер злаке вый-шаў з ее, як зарэзалі. Уракнулі карову. Папладзіліся парасята, ачамі адзін зірнуў нет. і прапалі. Ластавачка перабежыць малака Запісала С.Г. Лобач у в. Бабоўка ад розных асоб з в. Слабада. В. Пучын /бліжэйшыя ДАБМ № 1021 в. Спярыжжа, № 1022 в. Чамярысы/ Ета акурат на паску було, етае дзело. Госпадзі! Машины так едуць, от ек война, страх! Выйшлі мы там. Ле нас недалечко, еты насып, ну саша ж там, за дзерэвенькаю блізко. Едуць, везуць дзе-цей, везуць скот, везуць і старых. Госпадзі, што ўжэ рабілась! Ну, у войну я так не прадстаўляла, страх такі быў, што ой-ёй-ёй. Ну, а тады к нам "жа прыехалі, да гавораць, што мы выс выоелім. Ну, людзі ж плачуць, ходзяць кідай сваё ўсё на сьвеце, гараваў век. Ой не не хацелі ж зразу людзі вуяжджаць. Міліцыя прыяжджала. Падагналі машыну. Мы зразу сыну, ў Рагачоўскім раёне, пазванілі, дак ён прыехаў і нао забраў. Трох забраў, сколькі ж забярэ, а трох астаецца. І тады ўжэ падвезлі машын багата, пагружалі етых людзей. Галосяць на ўсю дзярэўєю людзі, плачуць. Ужэ нас перася-лілі за петнаццаць кіломыграў. І жылі там. І мы пабылі, пака ужа етые домікі пастроілі. А тады прыежджае ўжэ старшына, шефёр... І аўтобусы, машыны. Пагружаюць нас навезлі оюда. Прывезлі, дак адразу ў абшчәжыць-це. Ну, дак падавалі ў абшчэжыцьці комнаты. Праўда, стралі добра, нельзя абіжацца. Пастроілі стые домікі. Дзеці ў каго есьцека, дак бистра ім далі, штоб было дзецям у школу хадзіць, дак штоб домік свой меў. А уха старым пасядзелі, як кажуць! А тады пастроілі