В. Дронькі /ДАБМ № 1006/ Эроола я у Дроньках. Я мешанка, не украінка. Сваха на Укра-іні. У нас усе круглоліцые, поўненькіе, гладенькіе. Я без маткі жыла, цешыла чужые дзеці. Сюды вуселілі. Дваццаць пяць кілометраў ад нас була станцыя. У нас усе росло, шчэ й на боку давалі землю. Сады сліву, грушы-дзічкі, лес нісходзімы, ягоды, грыбу. На Паску станцыю сорвала. Сказалі нам: не берыце нічого. Па-везлі нас /у Судкі?/. Там жылі ў зданы, дзе студзенты прыезджа-лі на роботу. По петнаццаць чоловек жылі, краваці пассоўвалі, столова була, кормілі. Радзіяцыі понабіраліся. Так і пудхвацілі о ходу. Уже ж мне дадзено не жыць на одном месці. Прыёду, у од-нае пожызу, у другое. Што е - то і твое. Му там, у Дроньках, сорок год жылі. Дзеток у мене нема. Мой чоловек попогорэваў. Ён, бедненькі, у плен попаў, забо-леў ціхом, да не ўмер. На вочко мало бачыў. А трактар водзіў. Можа, тысячу гактар болотоў, куп'е ораў. Як хатку дабулі-- xê-ба нема. А потом розжыліся. Стоўпак дроў, усе було. Нема, донеч-ко, ўмер дзесяты год. Забралі пасле аварыі і прывезлі сюды. Тут нас чотэры сем'і. У два тажцы далі кватэру. Подавалі і не канчаюць. У етым ак-не сцекляць. Мало сіротою, а ў старосці - удовою. Запісала С.Г. Лобач у в. Бабоўка ад Марчанка Вольгі Піліпаўны, 79 г. Россыпаліся нашы Дронькі по городох. У Дроньках сільные бо-лоты булі, пшэніца не вельмі росла, ав'ёс рос, жыто, капусты. понапахвалі. Там буў мой дом. Дваццаць два годы з чоловеком про-жыла там. І на вечэру, на снедание, на абед без ее /гарэлкі ён не буваў. Вуп'е чарку, одненько еечко з'есць -- 1 на роботу. 1іколі не ўдарыць. Дзесець год, як у земельцы лежыць. На Радоў-ніцу ежажу. Ногі боляць. Ідзеш у голоўцы зажыгало. Даўленне, еле усе едно еду. Як успомню его русяву, гарны такі буд. Од-ненька я тут. Збор-дружние тут людзей. Эге, чужнікі. Запісала С.Г.Лобач у в. Бабоўка ад Шырчанка Марыі Апанасаўны, 79 г