лый быў, то сухарёў прасіў. Думайым, піряседзім дзень, а тады. далі пойдзім. Надві чыр конный раз'езд аб'іжджая Кыпальні, пра-верка. Убачылі нас вірьхавалі нешта кажуць. А мы у адзін го-лас: паночкі, осм, бом, то мы тут. А яны нікс, маткі, бом, бом. Цуррік! І плехьлі. Мы вылізьлі і усё ж ідзём далі, у бок лесу. Узыйшлі ны Ржаўку. То ж ні душы. Лі калодзіша бярэць не-міц ваду. Ми тожа ўлілі сабе у вядро. А тута с хаты выбігая уласувіц і крычыць: дзей-та вы былі, сянні ж тут усіх выгнылі. Крікнуў і схуваўся у хаці. Мы ні жывая, ні мёртвыя "дзём далі. 3 крайнія хаты вибігая баба і кажа: дзетычкі, будзьця ў мяне. Не, бабичка, пайдзём далі. Стаў туманок. Зайшлі мы на лог па-між Архаўкуй, Ленінскім /пас, і Молатавим /пас./ 1 ляглі пад ёлачкі ў алешні чку. Як кароў у нас пубралі немцы. Було вой як. Пигналі мы /дзе-Лода Машкіна, я, Коля Хркоцінін, Танькіна карова была ці/сваіх кароў на Мугулёўчык /уроч./ пасьціць. У пупіх бняліся дзіржаць, таго што зень ездзілі тступаючыя немцы і бралі скот. Куманда немцуу з Васькувіч, дзе яны атступалі на Удоуск /Доўск/ ехыла па Ціцілінувуй вуліцы. У бінокыль яны замоцілі кароў. Мы былі ни пыляныццы. З усіх бакоў немцы су утуматымі тирк, тырк і пыгналі кароў. Нашы бачылі эта, 1 прібеглі, каб прасіць, што аддалі кароў. "Паночкі, кляйнэ кіндәр, адгайця карод" прасілі мы і плакалі. Яны гонкць кароў ны Васькуві-чы, а мы бяжым і імі і просім, маткі цалуюць рукі. іны пукі кладуць на грудзі і кажуць: маткі, нам во Идзо наболела. Упорых стріляюць. Роды, што зиданая выканылі. Прігыняюць пароу у Вась-кувічы, зыгыняюць у пуню. Ахвіцәр пыглядзеў і кажа: "Гул, гуд!" А пераводчыку кажа, што скажы, што як пріедуць у Гырланір, то там ім аддадзім. Мы 'ттуліка выйшлі і дай бог ногі домой. Том жа Рыпка Мажэйіха прасіла аддаць казу. "Паночкі, аддайця пэйге цыгана" прасіла баба. Ина служила у луроку і знала шы-ин мецку. Дуракі мы былі, маглі б немцы нас пірістріляць там у кустах і доё вийна. Запісана ад Яшкінай Маўлоўскал/Марыі Якаўлезны, 1905 г.