ЗВАРАЦЩЬ зак. Д Нос звараціць - набіць. /Марац/: Дзенъ i ноч не сплю, востру гиаблю тану, Бурмаілу на бок нос зварачу! НТ, 439; Рэч. ЗВАРЫЦЬ зак., перан. Скумекаць. Ялюбіла цябе мілы Роўна год i поутора, А ў цябе насчёт любові Не зварыла голова. АКБМ ГДУ; Сіманічы Лельч. ЗВАЦЬ незак., перан. 1. Запрашаць. Ходзіць русалка па вуліцы, Заве Пятрышчу к сабе на гулі: ВП (283), 221; Хойн. 2. Зазываць, апавяшчаць. Стаіць дом двухэтажны, А за ім гудок адважны. Ён i свішча, i пяе, Усіх на фабрику заве. ДФ, 397; Хойн. ЗВАЯВАЦЬ (ЗВАЯВАЩ) зак. 1. Перамагчы, асіліць. Кося, кося, да пярэсты вол, Вязі мяне на цесцяў двор: Цесця зваяваці i камору зграбаваці, ВП, I (981), 412; Дарашэвічы Маз. От Іван зваявау змея, а ён параніў яго ў руку. ЧК, I, 476; Гарадзец Раг. 2. перан. Апустошыць. Усей двор твой /маладой дзевачкі/ зваюе /война/ I камору спустуе. ВП, III, 498; Красноўка Нар. ЗВЕЗДЗЩА (ЗВЕЗДЗИЦА) ж. Ласк. Зорачка. Выдаваў мене ясный месяц, Суражала мене темная ночка, Проводили мене ясныя звездицы. ГНП, 24; Гом. ЗВЕР м., перан. Вораг. Дзе ж ты, дзе ж, мая Лявоніха, цяпер? Мо замучыў цябе немец, люты звер? ПСЧ, 149; Рэчкі Ветк. ЗВЕРАЦЬ м. Зняважл. да звер. Каб жа нам не заблудзіці Да нічога не згубіць, Hi лютага звераці, Hi чужого дзіцяці. ВП, V, 356; Дварэц Жытк. ЗВЕРЧАНЫ здеепрым. Звязаны, спавіты. Скручаны, зверчаны па (усёй) хаце скача. 3., (2545), 294; Гом. ЗВЕРЫЦЬ (ЗВЕРИТЬ) зак. Зваліць віну. Хазяін яго зверыў усё на сабаку свайго i пайшоў кі двору. ЧК, II, (37), 211; Васільеўка Гом. Хозяин яго зверив усе на собаку свойго. БС, IV, 109; Васільеўка Гом. ЗВЕСНА прысл. 1. Вядома. Шчоб у воласці было звесна, хто Угх старты. ЧК, II (37), 207; Васільеўка Гом. 2. У знач. пабочн. Ну, звесна, у яго ў час здзелана ўсё, гэта не ў нашчынца. ЧК, I (45), 363; Купрэеўка Гом. А тому Звесна, трэба казаць: - Просім з намі абедацъ! ЖАГ, 119; Гом. пз