чаркавацца чарка; радзей прыметнікамі: нагрэцца - адлеціцца летны, зацепліцца цёплы, патаўсцець — ацяжэць цяжкі, пахмяліцца - працвярэзіцца цвярозы, пацяплецъ - злеціцца летны, прыбавіць — прыболіць болыйы, растаўсцець - запузаціцца пузаты, смярдзець - тухлець тухлы, укарміць - усыціць сыты. Аддаючы калежную даніну існаванню ў нашай нарматыўнай мове аднаслоўных лексічных адзінак пры адпаведнасці ў беларускіх гаворках такіх жа сінанімічных пар, матываваных рознымі прыметнікамі, неабходна заўважыць, што ў гэтых сферах дапускаюцца i іншьія неадпаведнасці. У беларускай літаратурнай мове да апошняга часу многія паняцці перадаюцца не аднаслоўнымі, а двухслоўнымі найменнямі з паўназначным зместам. Такія тэрміналагічныя ўтварэнні прыводзяць да разбурэпня дэфінітыўных адзінак моўнай сістэмы. I тут на дапамогу прыходзіць народна-гутарковая мова, дзе двухслоўныя намінацыі ўступаюць месца аднаслоўным тэрміналагічным адзінкам агульнага зместу. У дыялектным ужыванні словаспалучэнне - гэта толькі будаўнічы матзрыял для лаканічнага i эканамічнага аднаслоўнага паняцця аб прадметнасці, з'яве, уласцівасці, дзеянні, замацаваных народам у працэсе сваШ працоўнай дзейнасці. Сукупнасць зместу дыялектнага слова замест залішніх літаратурных словаспалучэнняў характ эрна для разнароднай тэрміналагічнай леѵсікі, якой называюцца: майстры na вьрабу: цэглы — цагляр, (кафлі) — кафляр, (лапат) - лапатик, (гаршкоў) - гаршэчнік, (калаўротаў) - калаўродачніc, (кашоў) - кашавік, (ігляр) - іглг (нажоў) - нажлроб, (калёс) - калёснік, (бёрдаў) - берді (шкуры) - шруркік; майстэріі na вырабу: калёс - калёсня, (жывапісу) малярня, (цавецтва) — швайня; завогЪі па вырабу: віна-браварня, вінакурня, вінніца, (гудрону/ -піваварня, (медзі) - гамарня; особы na займаемых пасадах, інтарэсах: вартаўні