Сыта — даўняя беларуская страва — мёд або цукар, разведзены гатаванай вадой; рассалоджаны ў вадзе мёд. Сыць — сытасць, прыбытак на деле. Пажаданне для ядучых: «Сыць, Божа!» — «Просім!» Сэплі — смаркачы. Сявёнька — плеценая пасудзіна для ручной сяубы. Tandp — свойская рагатая жывёла. Тагрочны — леташні. Т0ШЧЫ — пусты, нішчымны. Тпруляка — гэтак клічуць жарабя. Трощь — тройчы апрацоваць глебу пад грады, каноплі, пшаніцу. Тулалёнкі — тулава. Тшёснуць — трэснуць (з польск. trzflsnąć) Тылок — ніз тулава; задніца, задні праход. У кига — у каго. Удод — птушка сямейства ўдодавых са стракатым апярэннем, веерападобным чубам і доўгай загнутай уніз дзюбай. Удома — дома. Уж — гуж, скураная ці вераўчаная пятля, пры дамапозе якой хамут злучаюць з дугой і аглоблямі. За ўж — за гуж. Ужон — колькасць нажатых снапоў. Укрби — адрэзаны кусок сала, мяса, масла, хлеба і г. д. Упагатовя — напэўна, больш чым напэўна. Уріжа — крыўда (з польск. uraza). Урода — ураджай. Ус — дарослы, у якога шчацінне на твары. Усі, за уса — за авёс. Усюсько — усё чыста, літаральна ўсё. Утиета — схавана, утоена. Утлае — слабае, старое. Утнуць — ударыць, укусіць, торкнуць (нажом). Файтон — фаэтон, карэта (брычка). Хванабэрыя — ганарлівасць, фанабэрлівасць. Хвінты да ботаў — астрогі, «шпоры». Хвэст — царкоўнае (часцей каталіцкае) прыстольнае свята; наогул свята з кірмашамі і пагулянкамі (з польск. fest, нямецк. Fest, лацін. festum). Хласцщь — балбатаць, плявузгаць. Хбдыр — борзы няспынны рух. Хадзіць ходырам — бурна праяўляцца. Хбуля — гадоўля. Хрушч — від грыбоў: бяляк; грузд жоўты, г. сапраўдны, г. чорны. Худачок — бедны