Беларуска-расійскі (вялікалітоўска-расійскі) слоўнік (1989). Я. Станкевіч

наравіцца 733 насоў абнаравіць—воздержаться, остеречься, уступить; недождать. Юрсл. А б н а р а в і т рош ку, ня едзы бачы ш, я к а я х м а р а. Нсл. А бн араві — i сваркі ня б уд зе. Тм. Н е с о в е р ш. абнараўлиць—воздерживаться, остерегаться, уступать; ожидать. Юрсл. Ён ж а старш ы, т абе н адабе абнараўляць. Юрсл. ц&шр&віць-аўлід-овіш-ове, с о в е р ш.—угодить капризам чьим. Нсл. 140. Трэба ў вусІМ гаспадару данаравІЦЬ. Нсл. Н е с о в е р ш. данараўлиць-яю-леш-яс—угождать капризам. Нсл. 140. Данараўляй яму, цярпі. Нсл. знаравГць, с о в е р ш., п е р е х. 1. поблажкой приучить к своенравию, к упрямству. Нсл. 217. Д ай каня на чуж ы я р у к і, ды к а д р а зу знаровяць т абе. Ст. Знараўляць, знаравіць каня, хлапца. Нсл. 2. (н е п е р е х.)—повременить. Нсл. 217. Знараўляй, знараві, п аку ль п а д 'ед зе т аварыш. Нсл. знараўлиць, н е с о в е р ш. к наравіць 1, 2. наравщца, н а р о віц ц а, н е с о в е р ш.— упрямиться (о лошади). Шсл. К о н ь наровіцца, ня хоч а цягнуць. Ст. С о в е р ш. занаравГцца —заупрямиться. Шсл. Я к з а н а р а в іў с я конь, ды к i зь м есца не кранець. Ст. абнаравГцца — абнаравіць. Юрсл. А бн аравіся просьле апарацы, абы ча го ня еж. Юрсл. К аб ты абнаравілася — i ціха бы ло б. А бн аравіся — y ci зьбяруц ц а, i б уд зем разам абедаць. Тм. Н е с о в е р ш. абнараўлицца — абнараўляць. юрсл. Я к ізь лячэльні п росьл е ап арацы вы й ш аў, д ы к тр о х у абнараўляўся, а цяпер у с ё ра б л ю. Юрсл. знаравГцца, с о в е р ш.— стать норовистым (о лошади). К о н ь зн а р а віўся. Нсл. 217. Н е с о в е р ш. знараўлицца-яю ся-яеш ся, в о з в р. —привыкать к упрямству, к своенравию. Нсл. 217. Зь н яўм елага гадаваньня д зя ц ё знараўляецца. Нсл. нарэдчас, п а р е н. (Будсл.)— чтобы иногда употреблять. К уп іл і гэт а нарэдчас. Чарняты Пост. нарэчыцца,—см. п од рэчы цц а. нард, нярт-да(та), о б щ.— упрямое, сердитое дитя или животное. Нсл. 317. Н я дай Збавіцель, якая яна нард; калі ня даў, чаго хоча, пакоціцца й пасінее. Нсл. Н ард конь, напрэцца, т о н іяк ня ўвернеш. Нсл. Н арт дзеўка. Тм. 3 нарт ам гэт ы м ніч о га ня зробіш. Тм. нарт,—см. п од нард. нарваць,—см. п од ірваць. нарвацца,—см. п од ірвацца. н в ў у г в - ў г і- ў з е, ж. 1. непослушание, связанное с умышленным поддразниванием; сознательно нехорошее поведение с целью досадить кому-л. Гсл. Л ам ай ц е, д р уж а ч к і, л авач кі, ды й на бацькаву наругу, ш т о 'ддае наш у п о др у гу. Рылавічы, ПН342. Я табе вы ганю гэт у н аругу. Нсл. 317. Ты ў с ё ім не ў на р угу роб іш. Тм. Щ ха н а р угу т ы зносіш б я з СЛОў. Гарун. 2. о б щ.— тот, кто ".н а р уга ец ц а ". Ой, т ы в я л ік і п а р у га. Нсл. 317. Я г о га с п а д ар панукае i гаспады ня н аругае, у с ё трэб а цярпець. Жукова Імгл. (Косіч 31). наругацца-яюся-дсшся, н е с о в е р ш., к а м у — умы ш ленно досаж дать своим дурным поведением, Гсл. делать что-л. наперекор, в досаду другим. Нсл. 317; Ар. Г арэзьлівы хлапец н аругаец ц а дзеду. Гсл. Н іхт о не н аругаец ц а свайм у бацьку. Ст. Васілю, не н аругай ся, б о я п ай ду й скаж у т ат у. Сянно (Ксл.). Х а л ім а сьм ел а н а р у га ў с я ш пегу, а т ой аж зелян еў ад злосьці. ЗСД. С т аялі коса, н яроўн а, бы ццам на р уга л с я гасп адару. ЗСД 26. Г арадчане, наруга ю ч ы ся, м а х а л і ігр у ш а в ы м і т ры сьц інамі, абст упіўшы з у с іх б а к о ў сваёю вят каю яго. Гарэцкі: Песьні 76. Н язб ож н ы я Ж ы д о в е ŭ п а га н е Я м у ся ( Х р ы с т у) н а р у га л і. Малітвы 1695 г. О т г л. и м я с у щ. наруганьне-ня, п р е д л. - н ю. Нсл. 317. Р абі б ез н аруган ьня, а я к каж уць. Нсл. Я цябе, х л о п ч а, я к б ачы ш, а д в у ч у ад гэ т а га н аруган ьня. Ст. С о в е р ш. наругнуцца-н)слнёш ся-нёцца-нём ся-ніцёся. Ар.; Нсл. 317. Н е н а р угай ся ім н е гэт ы м; я т абе лепш ым чы м на р у гн ус я. Нсл. Ты ў у с ім ім н е н аругает ся; ня р о б іш так, я к к а ж у: пачакай ж а, i я т абе н а р угн уся чым. Нсл. наруге'нь-гня, п р е д л.- г Н Ю, з в а т. - ў г н ю, мн. ч.-гн і-гн ё ў -гн ё м -гн ё ў -гн я м і-гн ё х, м. — наруж нік. наругі-гаў — на р ўга I. Ар. наружнік, Воет. (ДалъуЫа, п р е д л. - і к у, з в а т іча, м.— т о т, кто " н а р уга ец ц а ". Гсл. 3 н аруж н ікам гэт ым не дасі рады. Нсл. наружніца-чы-ўы, ж.— та, которая наругаецца". П а р у к ах вы т ні гэт у наруж ніцу. Нсл. 317. наруме'н-ены-щь,—см. п од рум ен іц ь. нарумён-іўшыся-/іўя, — см. п о д ру м е ніцца. нарупіцца,—см. п од руп іц ь. нарыгаць,—см. п од ры гац ь. нарыгнуць,—см. п од ры гн уц ь. нарынуць,—см. п од ры нуць. нарынуцца,—см. п од ры нуцц а. нарыпах, н а р е ч.— СО скрипом. Растсл. нарыс-ыса, п р е д л. и зват.-ысе, м.—очерк. Гсл. нарыца-чы ж. НК.: Очерки, 480— бол езн ь у лош адей, когда появляю тся на шее, на плечах и холке гнилые м еста и делаю тся провалы (иногда с пораж ением мозга в костях) от нагнета с бруей. Шсл. У каня на гр эб ен і нарыца. Ст. насос-су, п р е д л. и з в а т.- с е, м.— воспаление неба (у лош адей). Гсл. насовічка-ч ка-чц ы, ж.— н осов ой платок. НК.; Бабы, 12. насоў-ву', п р е д л. и з в а т. - в е, м. 1. хал ат (плащ, С.) из бел ого п олотна, надеваемый на тулуп. Ксл.; Кацельня Пц. Ідзець нейкі чалавек у насове. Сьвярдлы Беш. (Ксл