Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1986). Том 5. С-Я. Ю. Ф. Мацкевіч

СЧЫЖАВА'ЦЬ зак. Toe ж, што i с ч а с а ц ь. Счыжуюць воўну i прадуць. Каўняны Гродз. СЧЫ НГЦЬ зак. Скруціць кудзелю для прадзіва. Нада кудзеліны счыніць. Якубова Рас. Кужаль счынюць i прадуць. Гайна Лаг. СЧЫНЯ'ТЫ незак. Пластаваць. Буду счыняты шчэнок [пласт сена]. Дзмітравічы Кам. СЧЫНЯ'ЦЬ незак. Toe ж, што i c ц i p a ц ь 2. Малоцім i счыняем зярно. Малыя Аўцюкі Калінк. СЧЬГСЦІЦЦА зак. Toe ж, што i c х a p a ш ы ц ц a. Счысцілася пасля цёлу карова. Пасіене Лудз., Беразіно Докш., Мачаск Бярэз., Мішневічы Шум. СЧЫТАЯДЦА незак. Лічыцца. У нас з яйкам ніхто не счытаўся. Ахрэмаўды Брасл.; параўн. руск. считаться тж'. Не счытацца з часам — не спяшацца. Я раблю i з часам не счытаюся. Кураполле Паст. СЧЭ'ЗНУЦЬ зак. экспр. Памерці. ён чэз, чэз ды ŭ счэз, Пацаўшчына Дзятл. СЧЭФПАВАЦЬ незак. экспр. Рабаваць, абіраць. У тую вайну казакі, як ад'яжджалі, усё счэрпавалі ў людзей. Едлавічы Брасл. СЧЭФ СТВЕЦЬ зак. Счарсцвець. Хлеп счэрствеў, зацвіў i зялёныя пушкі найдуцца. Старыя Смільгіні Воран. СШ ЫЦЬ зак. Пашыць. V Век зжыць — то не мех сшыцъ. Малі Астр: СЫБО'ТА, САБСУТА ж. 1. Субота. Сыбота была, было свята. Вецярэвічы Пух. Дзяжу ў сыботу мылі. Дарава Лях. Яна ў мяне ад сыботы. Кураполле Паст. Заўтра сабота. Кіралі Шчуч.; гл. ДАБМ, карта № 21. 2. у знач. прысл. сыботаю. У суботу. Месяца два работаюць сыботаю. Пацаўшчына Дзятл. СЫБО'ТНІКІ мн. абрад. Памінальны ліст. У сыботнікі niшуцъ мяртвых. Вецярэвічы Пух. СЫ ГУФ гл. ЧЫ ГУФ СЫ 'ДАЛО гл. СЕ'ДАЛА СЫ'ЗМА ж. i м. 1. Пустая, неўрадлівая зямля. Сы зм а-зям ля такая, нет у ей пітацельнага нічога. Груздава Паст. 2. перан., неадабр., лаянк. Скупы чалавек. Сызма кажуць на чалавека скупога. Саланое Віл. Сызма — гэта натта скупы чалавек. Чуркі Ашм. Збляны Лід. О, гэты сызма не дасць нічога! Кураполле Паст. Як сызма, да сябе ўсё забірае. Дакудава Лід. Баба на бабу кажа: «Сызма скупая!» Вялікія Баяры Шчуч. 3. Злы, благі чалавек. Сызма — урэдны, нехарошы чалавек. Валынцы В.-Дзв. Сызма — подлы, жулік такі. Магуны Паст. Сызма — урэдны чрлавек; i сызма, i цытра кажуць на чалавека. Вострава Мас!т. Ох ты сызма! Ёдлавічы Брасл. Сызма — лядачы чалавек. Kiplaлі Шчуч. Сызма ты, урэдная баба! Крэва Смарг. Сызма — злая баба. Жылі Іўеў. Во злая, як сызма! Жодзішкі Смарг. Сызма ты дурная! Мсцібава Ваўк. «Сызма!» — благую бабу называюць