Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1984). Том 4. П-С. Ю. Ф. Мацкевіч

СЕ'НЬКІ I мн. памянш. да с е ні 1. У сеньках чувацца: ідзець чалавек. Замошша Брасл. СЕ'НЬКД II прым. Такі. Сенькі кусок дала. Жылі Іўеў. СЕ'НЯ прысл. Сёння. Сеня снуць няможно: пеліва. Быстрыца Астр. СЕ'НЯЧКД толькі мн. памянш. Прылазнік. Былі сенячкі ў яазні, у сенячках раздзяваліся. Рудня Астравітая Чэрв. СЕРАБРА'НКА ж. бат. Дуброўка гусіная. Серабранка паўс платы, na зямлі сцелецца, жоўценькім цвіце, як у рабіны лісточкі. Вецярэвічы Пух. СЕРАБРА'НЫ прым. Сярэбраны. Лыжачкі серабраныя. Гемзы Шальч. СЕ'РАД прыназ. з род. Сярод. Дождж серад зімы. Грыкені Вільн. СЕРАДА', СІРАДА' ж. 1. Серада. V Заўтра градавая ceрада — нельга нічога рабіць, кап грат не пабіў. Збляны Лід. У сераду радзіўся — на ўсё гора згадзіўся. Кудзялянцы Шальч. 2. у знач. прысл. серадби. У сераду. Каб серадой приехала. Ахрэмаўцы Брасл. Серадой прыёмны дзень у старшыні. Гемзы Шальч. СЕРАДНЯ'К м. Селянін-серадняк. Радзіцялі былі сераднякі. Грускава Нясв. СЕРАДО'ЛЬШЫ гл. СЕЛЯДОФ Ш Ы СЕРАДУ'ЛЯ ж. Мянушка каровы, якая нарадзілася ў сераду. Вялікія Нястанавічы Лаг. СЕФАН, СЕФ ЕН, СЕФ ЭН м. Шарон. Серан — калі здзіржаіць навярху снех. Марозлівы серан каня здзіржаіць. Быў серан, na серану пашоў, не праваліваішся. Валынцы В.-Дзв. Серан даўней часта быў, бегаем na ім, дажэ коні хадзілі. Дзёрнавічы В.-Дзв. Крэпкі серен — ідзі, не праламываецца. Мішневічы Шум. Можна по серэну іці. Малыя Аўцюкі Калінк. СЕФАНА ж. Toe ж, што i c ё p a н. Па сераны можна ісці. Лрайшоў аблой, прымёрс снех, прымарозіла снех i можна na сераны ісці. Лісна В.-Дзв. СЕРАНІ'ЛА ж. Toe ж, што i c ё p a н. Іду na сераніле, не правальваюся. Беразіно Докш. CEPAHO'K, СІРЯНО'К м. памянш. да с ё p а н. Раненька па серанку з'ездзіш. Дзёрнавічы В.-Дзв. На серанку паехаўшы. Пасіене Лудз. Кабылёшка ідзець сірянком, не правальваецца, таму што лёгкая. Мішневічы Шум. СЕФАНЬ ж. Тое ж, што i с ё р а н. Ссеранеўшы снех — па серані ехаў. Учора была серань, а сягоня — пралом, праломліваіцца. Кураполле Паст. СЕРБА'И м. міф. Паводле павер'яў, міфічная істота, якая ўвасабляла голад. V СербаЛ прагналі, як сноп зажалі, прыняслі ў хату — голаду не будзя. Едлавічы Брасл. СЕРБАНУ'ЦЬ, СІРБАНУ'ЦЬ зак. 1. Пасёрбаць. Гарлач