Слоўнік беларускіх гаворак паўночна-заходняй Беларусі і яе пагранічча (1980). Том 2. Д-Л. Ю. Ф. Мацкевіч

Чычалі Швянч. У яго бьілі кандзяравыя валасы. Кудзялянцы Шальч. КАНДО'Р м. Месда за печчу, дзе зроблены палаці. У кандору зроблены палаткі, заложаныя дошкамі ад сцяны печы да сцяны хаты, там можна спаць. «Дзе будзіця спаць? — У кандору». Гемзы Шальч.; параўн. польск. kordon, руск. кордон кардон'. КАНДРА'ЦЬКА м. заал. Божая кароўка. Кандрацьку i дзеці ведаюць — чырвоненькі, у кропелькі. Мачаск Бярэз. КАНДУ'БЫ толькі мн. зневаж. О Кандубы завярнуць — памерці. Ужо адзін кандубы завярнуў. Старыя Смільгіні Воран. КАНДУКТО'РКА ж. Жанчына-кандуктар. Кандукторка мяне пасадзыа на свае места, а сама стала. Гемзы Шальч. КАНДЫБО'БЕРАМ прысл. Натапырана. Кандыбоберам спадніца стаіць. Беразіно Докш. КАНЕ'Ц м. 1. Палавіна хаты, іншага будынка (па адзін i другі бок ганка, варот). Быу дом балыиы — на два канцы. Ахрэмаўцы Брасл. Жывуць па канцох у адным доме. Грыкені Вільн. Жыта ў гумне клалі ў адзін канец, а ў другі — сена, Рыбчына Віл. 2. Фасад. Дом канцом стаіць да вуліцы або бокам да вуліцы. Паляцкішкі Воран. 3. Ускраінная частка вёскі. У тым канцу вёскі жые брат. Стральцы Шальч. У нашым канцу вёскі лепш. Паляцкішкі Воран. У тым канцу жылі. Ахрэмаўцы Брасл. Ён на канцу хатку купіўшы. Кудзялянцы Шальч. 4. Заканчэнне чаго-н. Ужо вечар — канец работы. Баброўнікі Гарад. Я не знаю, як гэта песня зачынаецца, дзе яе канец. Талейкі Швянч. О Без канца, без конца — увесь час, несупынна. Без канца вада ідзець у крыніцы, яе нікагда не закапает. Рагулішкі Даўг. Машыны ідуць без конца. Скрудалена Даўг. Без канца, бяз конца — надта; нікчэмны. Яна без канца сярдзіта. Кузьмічы Люб. Ён такі ўжо ніякі бяз конца. Едлавічы Брасл. У канец, канцом — зусім, абавязкова. Аслабела карова ў канец. Чычалі Швянч. Баюся на двор выходзіць — цёмна, а нада было канцом у дарогу ісці. Валынцы В.-Дзв.У А кап ён не ведаў канца! — хварэў, мучыўся. Каўняны Гродз. КАНЕ'ЧАК м. памянш. Кончык (пра градку, баразну). Асталося пяць канечкаў выкапаць бульбы. Лісна В.-Дзв. КАНЁВАЯ гл. КАНЯВА'Я КАНЁК м. 1. Вільчык. Верх самы крыты называўся канёк. Індра Красл. Канёк крыты засыпаюць настрой. Ахрэмаўцы Брасл. 2. Прыстасаванне для ўмацавання верху страхі. Нада канёк зрабіць i націснуць кастрыцу, ттоб не сарвала бура кастрыцу; канёк збіваюць з жэрдак. Гемзы Шальч. KA'HIK I м. заал. Каршун. Канік дужа зоркі, ахоціцца за мытамі. Глівін Барыс