Скарбы народнай мовы (2005)

Вадзшу нясу - ліюся слёскамі. Хай ба мамачка на свет не радзша, Хай бы ты мянё ў мо'ра ўтапіла. Лёпей мне было ў вадзё бураваці, Як мне маладзё ўсю жызь гараващ. № 10 Спіўся казак, спіўся, На дом свой забыўся, Кашб вараному На грыўку схіліўся. «Ой коею мой, кбею, Коею варанёнькі, Прадам цябё, коею, За мёлкія дзёньгі, За мёлкія дзёньгі, за талёр бялёнькі.» Ох там на Дунаю сестра плацьце мыла, Сістра плацьце мьіла, з братам гаварыла: «Аддай мянё, браце, адцай мянё замуж У новую дзярэўню, ў балыпую сямёйку, У шырокую пбетаць i ў чужую волась. Па новай дзярэўні люблю пахадзіці, I з бальшби сямёйкай люблю гаварыці, Ў шырокай постаці люблю жыта жаць, А ў чужую волась люблю лісты (пісьмы) слаць.» Жьша сістра гадок, жыла сістра другі, На трэці гадочык нше брату лісточык. Брат лісток чытае, слёзкі пралівая. «Во цябё, сястрыца, новая дзярэўня, Новая дзярэўня, бальшая сямёйка, Шырокая пбетаць i чужая волась. Па новай дзярэўні чаму ты не ходзіш, 3 бальшби сямёйкай чагб не гаворыш, С шырокай постаці чаму жыта не жнеш, А ў чужую волась чаму шеем не шлеш?» Заўвага інфарматара: пбетаць - шнур жыта. №11 Як паёхаў каралёнка На паляванне