Скарбы народнай мовы (2005)

LL Лучыц-Федарэц 3 ЛЕКСІКІ ВЁСАК СЫЧЫ I АКРОПНА ДРАГІЧЬШСКАГА РАЁНА Веска Сычы Асновай падборкі лексікі в. Сычы з'яўляюцца матэрыялы,запісаныя ў 80-х гадах паводле праграмы-апытальніка "Лексічнага атласа беларускіх народных гаворак" ад ураджэнцаў вёскі Сычы (мясц. Сычі\ цяпер яна афіцыйна ўключана ў вёску Аляксеевічы): Дубіцкай Ганны Тарасаўны (1919 г. нарадж.), Камісарчук Марыі Тарасаўны (1929 г. нарадж.) i Лучыц-Федарэц Алены Тарасаўны (1909 г. нарадж.). Характэрным у фанетыцы гаворкі гэтай вёскі з'яўляеша вымаўленне [а] пасля цвёрдых зычных замест [э] (царква) i гук [э] пасля мяккіх, які графічна далей падаецца як [*ё], напрыклад, ж'ёба жаба'. У некаторых выпадках вымаўляецца гук [и] - сярэдні паміж [/] i [ы]. Націскное [э] вузкае, пасля [к] яно набліжаецца да \e\ БАРАНИЦА ж. Аўчына. Гото вэробляна овачча шкура. БАЮТА ж. Яма, выбаіна на дарозе. БЗЬЖУВАТЭ незак. Гізаваць. 'Ек коровэ бзыкуютъ, то хвоста 'ек пуднэмэ, — да ŭ погналася ў ліс. БОРОВОЪ ЖЭТО. Буйное чорнае зерне ў коласе, спарыш. БОУТІТ м. Пухір, вадыр. Боўтір жыва на тіловэ, 'ёк опычаш гар1ёчию голійію, a nyxfp — Іек шоўбеш: шпагіну чы тріску, да нарывав. БРУД м. Сукравіца ў нябожчыка. У мырцёзрот а вэтик бруд. БРЬШІТЭ незак.. Бруіць. Вода брынэть, ўжа скрізь потикло. БРЭОКЫТИСЬ незак. Стан вады перад кіпеннем. Вода брэжыца до китнъня, a послі вона кипэтъ. БУ'ЛЪКА ж. Бурбалка. Булькё збигають на лужах. БУХТА, БУХТО'ВИНА ж. Дрыгва, топкае балота, непраходнае месца. ВАНГІТ м. Той, хто (раней) пакладаў жывёлу. ВГДЬМА ж. Начны матыль. 'Ек палятъ купало, то на міль, то прылтае на огонь, кажутъ відьма. В О Л ОЧ!Е 11141 дзеепрым. Валацугв. Наш Вітя волочёшчі: ўсё волдчыца по світэ