Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

А АБАДЗЕ'Н, -днёў м. Авадзень. Абаднёў натто кон i баяцца, бо моц«о кусаюць. Гр. АБАЛ ВАН Е'Ц Ь, -ею, -еяш зак. Здурэць. Абалванбяш з гэтымі дзёцьмі за дзень. Ал. АБАП Н У'Ц Ц А, -усё, -есься зак. Завязаць (фартух) на скорую руку. Хоць хвартухом абапн іся, ні так завэдзгаясься кала чыгуноў гэтых. Св. АБАРЛЮ 'ХТА, -аў ж. Фрамуга. Фортачак німа i абарлюхты ні аччыніць. Кар. А БД ЗІФ К УС, -аў м. асудж. Той, хто хутка дзярэ адзенне. Дзе ты наўмёясься абдзіркусу гэтаму адзёжы таё,— ляціць, як на рыштанту ўсё. Ст. С. АБЕ'Д (а'бёт) м. 1. Перыяд прыёму ежы ў дзесяць гадзін. Яр. 2. Яда на гэты час. Абёт нішчымны ў абёт прынясла, да палудня ні дацягняш. Пл. А Б'Е 'Д ЗІН Ы, -аў толькі мн. Аб'едкі. Даўг. АБЕФ ТУХА, -аў ж. жартаўл. Вялікі кавалак хлеба, вялікая луста. Хіба ты зьзясі абёртуху гэту, га? Гр. АБЕ'ЧАК, -аў м. Вечка, накрыўка ў кубле. Едн. АБІРА'Ц Ь I -аю, -яш незак. Абгрьгзаць (мяса з косці). Абяры касьць — мяса много на ёй. Г ал. АБІРА'ЦЬ ІІ-аю, -яш незак. Прабіраць. Абірала-збірала яго, a ён яік слуп, ходзь бы славёчко якбё сказаў— маўчыць. Ст. C