Народнае слова (1976). А. Я. Баханькоў

А. А. Крывіцкі 3 ЛЕКСІЧНЫХ РЭГІЯНАЛІЗМАЎ ВІЦЕБШЧЫНЫ На працягу некалькіх тыдняў у 1970 i 1973 гг. у вёсцы Узрэчча i ў суседняй з ёй вёсцы Дворышча Заручэўскага сельсавета Бешанковіцкага раёна Віцебскай вобласді давялося выконваць работу па выяўленню асаблівасцей тутэшняй (г. зн. мясцовай) гаворкі. Даследавалася яйз паводле апытальнікаў Агульнаславянскага лінгвістычнага атласа i Лексічнага атласа беларуокай мовы. Але адначасова з рэгістрацыяй звестак у адпаведнасці з апытальнікамі было зарэгістравана таксама досыдь многа розных «пазапратрамных» рэгіяналізмаў, ł ў першую чаргу лексічных, якія выяўляліся ў час гутарак з мясцовымі людзьмі. Лексіка віцебскіх гаворак, у тым ліку i таворак Бешанковідкага раёна, у значным аб'ёме адлюстравана ў «Віцебскім краёвым слоўніку» M. Каспяровіча (Віцебск, 1927). Засведчана ў ім i дакладна раскрыта, як паказала ўпараўнанне, i большая частка мясцовых слоў, зарэтістраваных зараз у адзначанай гаворды. 3 выяўленых у гаворцы лексічных рэгіяналізмаў у гэту падборку трапіла толькі лексіка, якой у слоўніку M. Каспяровіча няма. Выключэннем з'яўляюцца некалькі слоў, якія адлюстраваны ў адзначаным слоўніку крыху ійакш з марфанематычнага боку (параўн. воръжна, швет іінш.). АБРЬГЦЦА, АБРЫ'НУЦЦА зак. Абваліцца, абсунудца. Абрылъсь наша крыніца i зъръсла. Калодзіш абрынууся. АПАХА'ЦЬ незак. Апухаць. Апахаіць у каровы віма. АРАЛЕ'ИНЫИ прым. Прызначаны для ворыва, баранавання (прахамут). АРБА' ж. Ворыва (як працэс). Нешта ні па-ейнъмц яго арба нъ трактъры