Покач— Покойник ПОКАЧИВАТЬ гито, калыхдць; гойдаць, пагойдуе. ПОКАЧНУТЬ стоўбу пакіўнуць, пахібнуць. ПОКЛАЖА ж. цягар; наклада, пакладны; покладзень, ПАК, м. скырыня, скрынка. ПОКЛЕП каверза, напасьць. ПОКЛОНЕН1Е каму, паклон, суклон; чэсьць, чц/ць. ПОКЛОННИК— НИЦА чэсьнік— ніца; адаротар— рка. ПОКЛОЧИТЬ воўнуу пакузлаць. покляпый, пах/лы, паклякнм. ПОКЛЯУЗНИЧАТЬ, накавурзаваць. ПОКОБЕНИВАТЬСЯ, пакарэжыцца, начачэніцца. ПОКОВАРНИЧАТЬ, пакавудаваць, пакавірзаваць покой, стан нячыннасьці, адііачынак, спакой;. ц/іА; спакой, спакойлівасьць; спакойства, спакойнаеьць, спакойны, спакоіць; коесьць, койліва, коіць, коіцца, сукоіцца, ука/ць* Спакой душы i цела. H i днём, ні ноччу супакою няма. Згодай i спакойнасьцю народы, растуць, a сваркамі ды закалотамі руйнуюцца Ледзь сукоіла дзіцятка. Радасьць раны гоіць i сэрца коіць. ПОКОИТЬСЯ, спачываць, апачываць. ПОКОЙНИК м. нябошчык, навгц. Наўцом называюць сьвсжа памершага нибошчыка, a такжа нябошчыка які ходзіць,па сьмсрні ў сваім целе i высысае ў жывых кроў (рас. вурдалак, польск. upiór)* Навец процістаўляецца мярсьнЮу— даўно памершаму, які разсыпаўся i нямае ўжо цела, а паказусциа толькі як дух ясьцень" (мярсьцень, мчрсьціцца, прымярэсьціцца). У даным здарэпьні слива „наоецл,г эта эпітэт, як i слова всьвемсанінай, „свежаваць\ якое ўжываецца гаворачы аб статку забітым на мяса. Наш селянін ня скажа: „зарэзаў",.забіў* кабана, вала,— гэта лічыцца гр\б i, а таму кажа: 32 17 Зак