Испотчывать—Испускать 236 ИСПОТЧЫВАТЬ што, счаставлць. Счас/паваў у сю гарэлку. испошлять каго, што; сплыжяць, ш ш гкі. Ен ўсё чыстае, прыгожае умев сплыжьщъ, зрабіць агідным плыгкім (ад „плы(і)гаць" скакаць як жаба). ИСПРАВЛЯТЬ што, каго; папраўляць, паправа. ИСПРАВНЫЙ, спряуны. Аб чалавеку— акуратны сумленны ў павіннасьцях; аб рэчах: добры, годны да ўжытку, не иансаваны. ИСПРАВНОСТЬ, спряўнасьць. о ИСПРАВИМЫЙ, якi можа паправіцца, спапраўнасьць; спапряўны. Спапраўнае зло. Спапраўная бяда, калі можна яе паправіць. о ИСПРАВИТЕЛЬНЫЙ, да паправ-ы датычны; папроўчы, спапрдучы. ИСПРАВНИК м. зьверхнік земскай наліціі; спряўнік. ИСПРАЖЕН 1Е ср. спарож ж а, спараж няць. ИСПРАШИВАТЬ што ў каго; дамагацца просьбай; прасіць пазваленьня зьверхнасьці; прас/ць, просьба, прошаны, просьбіт-тка. ИСПРОБОВАТЬ што, вь/прабаваць. ИСПРОВЕРГАТЬ што, вывяртаць, вываротЛІВЫ. ИСПРЯМЛЯТЬ што, спрастовываць. ИСПУГАТЬ каго спуж аць, спудзіць: ўлякнуць, спаланш ць. ИСПУГ м. служа, упуд; злякнасьць, злякнуньне; спалох. 3 у пуду, са спужы, са злякненьня, са спалоху, хварэе. ИСПУГАТЬСЯ, спуж яцца, злякнуцца, спудзіцца. ИСПУПОК м. пупавая папула, выпаданьне кішок у падскурны прарыў пупка; грызь. ИСПУСКАТЬ што, з наго; вы пускаць; выдаваць з сябе крык; выдаваць; выпускаць (.испускать") душу, аддаць Богу душ у