MOPKBIHA ж. Адна расліна морквы. Быльшая морквіна. вырысла міс цубулі. Памянш. МОРКВІНКД.. Вырьві ны грядзе морквінку, апчысць i зьеж, сьвежыя моркеа палезна. МУДРАНЕЦЬ незак. Мудрэдь, разумнець. Каб ён мудрянеў ны харошыя дзела, а ну дурноя нечыга муд~ рянець. МУДРЫЦЦА незак. эмац. 1. Намервацца. Мудріўся устроіцца ў кантору, ды нешта ні пулучылыся ў яго. 2. Ладкавацда. Hi знаю, як яно мудрілыся, ну пірііжджаць у горыд Сызанок ня думыў. МУЖЧЫНІШЧА м. павеліч. Мужчына. Разьдзелыўся мушчынішча, морда красныя, лысіна блішчыць, плечышчы хуць аршыным мерь. МУЗДАННІК м. Той, хто кілзае. Вазьмі сам дай каню грузьдзіла, етый музданьнік будзіць да беда вазіцца. МУЗДАННІЦА ж. Сядзь, музданьніца, конь крутнецца ды кыпытом дасьць. МУЗДАНЫЙ дзеепрым. 1. Закілзаны. Лужа дурнэй конь, яго музданыга дзяржы — ня ўдзержыш, a бяз грузьдзіла i ні зыпрігай. 2 перан. Пабіты. Ці раз яму пупыдала, хочыш, i сяньня музданый яеіцца. МУЗДЫЧАННЕ н. эмац. 1. Размова ў непаразуменні. C твайго муздычыньня ікраз еткій самый толк будзіць,— нічога ты ні даб'есься. 2. Бойка. Яшчэ б ні такоя було муздычыньня, каб мушчыны ні рызьвялі. МУЗДЫЧАННІК м. эмац. 1. Той, хто гаворыдь у непаразуменні. Схадзі сам паслухый гляішчынскыга муздычыньніка, пляцець — ні знаіць што. 2. Той, хто б'е або* пагражае пабідь. Уніміцца етый муздычыньнік, нашьс хлопцы толька пыглідзяць — i ён зумуруіцца. МУЗДЫЧАННІЦА ж. 1. Тая, што гаворыць у непаразуменні. Адна глухувата i другая нідачуіць, сойдуцца дзьве муздычыньніцы, адна пры сваё} другая пры сваё, слухыць іх — жывая указэя. 2. Тая, што б'е або пагражае пабідь. Hy канешня, ты самыя гіройскыя муздычыньніца, луччы цябе німа. МУЗДЫЧЫЦЬ незак. 1. Гаварыдь у непаразуменнь Пыдыйшлі зысыжані, дывай зь ім муздычыць, што там i як було. 2. Модна бідь. Як узяліся яго муздычыць, ён толька вярцеўся як уюн. МУЗДЫЧЫЦЦА незак. 1. Гаварыць у непаразуменні. Муздычыліся, муздычылісяг чуць дыгываріліся, ніяк ні маглі да толку дайціцьу
Дадатковыя словы
дабесься
0 👁