Народнае вытворнае слова (1985). Том 3. Г. Ф. Юрчанка

бунюгу сьвіньней дзіржаць, кажныя лета пырысят прыдаюць. Карова, сьвіньні, воўцы, тубунішча курей — пакуля дагледзіць усё, дык i сонца ны абедых. Так прысл. Як ёсць, без змен. Ці еў ён што-небудзь?— He-a, так пашоў. Так ён ня пойдзіць, якую-нібудзь ныпрятку возьміць. Так пашлі ў лес, толька ножыкі ўзялі. Такей займ. Такі. Памянш. такенькій, такенечкій. Каб жа быў хут такенькій ножык, худзь ба кырначык якей-небудзь. Нясець вірібінят у хату, яны во такенічкія, малёхтынькія, я гыварю: зыкясі нызад. Павеліч. такенный. Во такенныя хлопцы ідуць як дубы. Талалай м., талалайка, талалакала м. i ж. неадабр. Балбатун. Во яшчэ тылылай, ці знаіць, ці ні знаіць — усё дно будзіць лухту несьць, як у яго язык ні зыбаліць. Ета Цімохыва тылылиика, яе зразу na голысу пызнаіш. За белым бярезьнічкым тылылайка брешыць (загадка).— Язык (адгадка). A Іван тожа такей самый тылылакыла, нісколька ат Мыксімоўны ні атхадзіў. Памянш. талалаечка. Іна тожа харошыя тылылаічка, т.ріпанець што хочыш. Талалаканне, талалаханне, талалахканне н. неадабр. Балбатня. Чую, што ўжо узноў зывялі сваё тылылакыньня, стыяць, ны граблі паппёрліся. Чаго, чаго, a тылылихыньня хвытаіць, ізыкі чысаць ні пірістаюць. Етыга ты~ лылахкыньня ні піряслухыіш, ды лухты i слухыць нечыга, паедзім, скора зы каровымі йціць. Талалахаць, талалахкаць, талалахкацца незак. неадабр. Балбатаць. Я к тылылахылі, так i тылылахыюць, што ты ім, зыбароніш ці што. Чуць ні ды самыга цёмныга тылылахкылі кучыю пад вербымі. Пра што ўжо яны тылылахкыліся, я ня чула, ну доўга дудукыліся кылы саломы, відна, нешта дужа аньціресныя пупалі ны ізыкі. Таланіць незак. Шанцаваць. Кылі гылыва ны плічах ёсьць, тады кажныму будзіць тыланіць. Яму увы ўсякім дзелі тыланіла. Таласнуць зак. Тузануць. Ох, тыласьнеш ты, дужа страшын стаў. Цябе так тыласнуць, што большы ты ня ўздумыіш пыцскакывыць. Таласканый дзеепрым. Тузаны, цяганы. Куды еткыю тылысканыю куртычку ныдзіваць будзіш — людзей сьмяшыць? Талдоніць незак. Гаварыць, настойліва павучаць, паў