Народнае вытворнае слова (1981). Том 1. Г. Ф. Юрчанка

i парьвець, a хочыш — і крышу ўсълед ськініць. Нада було б затульля троху пытправіць, аттуль, ат пуні, саўсім сьвіціцца, цякець як у решыта. Памянш. затульчык, затулік, затулачак м., затулінка ж. Сыгецна затульчыкі задзелыны, відна, што ныстыяшчый масьцір пыхадзіў. У затуліку ёсъцъ дзірічкі, пыптыкаць нада. Затулычык ложна закулькымі зышчыціць, хто ўмеіць, у таго дужа лоўка пулучаіцца. Нада б заткнуць затулінку, a тады ўжо ехыць. Затульна прысл. Ціха, спакойна. Між пунію i naвецьцю усігда затульна, туды вецір ні пупыдиіць. Зы бацькывымі плічамі i дзіцям затульна. Табе сядзець затульна, сядзі моўчынька i еж хлеб. Памянш. затульненька. Пакуля ён быў, жыла затульнінька, a цяперя прідзіцца самой пыклыпаціцца трошку. Затульнасць ж. Цішыня, спакой. Hi завідый ты яе затульнысьці, нугурювалыся іна дужа многа. Затульный прым. Ціхі, спакойны. Кыла лесу была затульныя мясьціна, ні зудувала дужа. Зы Аўсяёнкым у яе будзіць затульныя жысьць. Памянш. затульненыгій. Ціляткі затульнінькій вугалок найшлі i ляглі. Жалывыньня пулучаіць, работы бальшэя німа, затульнінькыя мясьцінка. Затуманіць зак. перан. жарт. Закурыць. Зутуманюць, як бальшэя, i паехылі, во німа на іх бацькі харошыга сь цірісьсядзельнікым. Дывай-ка мы зутуманім ды пыталкуім як нада. Затумкаць зак. Затузаць. Затумкылі нешта цябе саўсім, як ты ні хызяін у хаці, a бытрак нейкій, ты іх сам хырашэнька вазьмі ў лапы. Затупілічыць зак. жарт. Зарэзаць. Табе ня чорт бяды, у цябе тубунюга авец, зутупілічыў быранчыка i еж. Ты яго толька, глядзі, ні зутупіліч, ато што ён тады будзіць дзелыць. Затупілічаный дзеепрым. Толька пашоў у пуню, гляджу — ужо быранчык зутупілічын, двынаццыць у яго руках сядзіць. Ты ўжо яго пыжалей, нашто ж ён мне зутупілічыный. Затурканый дзеепрым. Затузаны, затуканы. Яны ўсё ны яго шурхылі, шурхылі, пражьіў затуркыный, як парыбык. Чаго ты ходзіш такою затуркыныю, ці ты ня можыш ім даць атпор. Затурлычыць, затурлыкаць зак. Пачаць пець або гаварыць невыразна, падобна да булькания. Вясною вый