Народнае вытворнае слова (1981). Том 1. Г. Ф. Юрчанка

кырь, ніхай сам выйдзіць ды зыпрягець. Дывайця пыднімацца: зыпріганьніцы пашлі. Запрададжаный дзеепрым. Запрададзены. Што я, зыпрыдиджыныя табе ці што, на ўсю сям'ю дзелыю, дык ішчэ ідзі ты ны яго матку петыйся, a йна вылежывыцца будзіць. Цягнуў увесь век, як зыпрыдаджыный. Запракідацца, запракідывацца незак. 1. Ушчамляцца (звыч. пра каня). Наш Гнядэй астарожный быў конь, а два разы зыпрыкідаўся. Чаго ж ня будзіць зьіпракідывыцца, кылі пылавіна стынка ямкыю. 2 перан. жарт. Паміраць. Ці ні сыбраўся ты, старэй, зыпрыкідацца? Айт, пыра б ужо зыпракідывьіцца. Запракінуцца зак. 1. Ушчаміцца (звыч. пра каня). У нас конь адзін раз зыпракінуўся, біўся, біўся i нагу злумаў. 2 жарт. Памерці. Ты глядзі толька ні зыпракінься піріц свадзьбыю, каго тады жаніць будзім. Запратаць зак. перан. Моцна, без жалю пабіць. Ты ўжо сваё пулучыў раз, што ты гылавою круціш, учора цябе бацька чуць ні зыпрятыў, дык сяньня ат мяне будзіць. Запратаный дзеепрым. Мікіта пры яго гаворіць: вот халера, зыпрятыный ходзіць, a дуроў ні кідаіць. Запуга ж. Запалохванне, страх, перапалох. Даў ба яму харошыю запугу, пыспыкайнеў ба, ато дужа ўжо рогі пырасьлі. Ладныя запуга яму была, большы сюда ня суніцца. Запужацца зак. Вельмі спалохацца. Зупужацца нада: цап зу руку, мне неік кропна стала, а так спужалысь ня дужа. Запурхаць, запурхацца зак. Разбубнецда. Што я там такога прыгыварыа, ну скызала, хадзіў ён f Домніный дачке, чаго ён запурхыў. Ну ніхай запурхыіць, я знаю, чым яго ўняць. Hi ўгадзьла: ні так есьць пыднісла — запурхыўся. Запярхаць зак. Пачаць моцна кашляць. Лёхкія слабыя, a бярежца саўсім ня хочыць, вады халодныя хваціць, i зыпірьхаў. Нешта карова зыпірьхала, ці ня пыльныя сена. Запярхацца зак. Заканіляцца. Бярежца — нісколька ні бірягецца, узноў зыпірьхаўся. Во Пульчонык зыпірьхаўся ны дваре, зы вярсту чутны яго пярьхі, пярьхі. Запятак, запятнік м. Задняя частка падэшвы ў лапці. Зыпяткі i мысы часцей усяго ірваліся, бувала, зыкывіряіш троху лыкым ці вярёвычкыю i ходзіш. Нікаторыя