Народная сінаніміка (1969). Г. Ф. Юрчанка

тыя бегыюць па вуліцы. Такей замурзыный ты ca мною ня пойдзіш. Абмурзыный, кырявый неткуль чуць пріцягнуўся. I ўчора зумурзаный, i сяньня еткій самый. Нямытыя, абмурзаныя, адны толька вочы блішчаць. Некуды ўжо рубашку ныдзіваць, рудзяный каўнерь, вазьмі другую. Уся адзежа зурудзелыя, нада шчолык дзелыць. Ікая ны табе адзёжа зыкарелыя, яе ж ні дамыісься. Пыль, грязь, усё брудзяныя, ні намыісься i ні ныацьціраісься. На што ўжо што, а ны табе кожа пряма зыкарюзлыя. Выляюцца вун лі вугла твае гранты кыржанелыя. 91. Грубіць грубіць, гаварыць грубасці — грубіяніць г. ca скандалам, неалаг.; хаміць г. па-хамску, неалаг.; вока на кулак несць г. з нястрыманасцю. 3 мылалества такей — кажныму грубіць i ўсё. Maлінькій быў ціхій, a цяперь грубіяніць, слова яму ні скажы. Папробый пыгыварі зь ім — хаміць любому. Ніхай малый, ніхай старый, ён кажныму вока ну кулак нясець i наўгрудкі кідыіцца. 92. Грымёць грымець, раздавацца (npa гром) — стукаць, грукаць г. адрывіста; бухаць г. моцна, адрывіста\ біць г. рэзка, адрывіста; трахаць г. рэзка адрывіста, абмеж.; стукатаць, грукатаць г. працягла, раскаціста. Толька я прашнулыся, i пычало грімець. Стукыла, стукыла, а дождж так i ні сыбраўся. Глядзі, што дождж пройдзіць, даўно нешта грюкыіць. Во ўжо бухыла ноч, я вачэй дайжа ні зьвіла. Нетто цэлыя лета б'ець, нейкія грозы сталі страшныя. Ой, як трахыіць, як неба пупулам ськіпаіцца. Ну што толку, што яно стукочыць, кылі зімля пірясохла як камінь, i дайжа ні прабрызьніць. Крепка грюкутала ноч, a ўраньні харошый прайшоў, ні забойный. 93. Гуртам гуртам, некалькі чалавек разам — гуртом г., рэдкаўж.; гурбою г. значным; разам, умёсце г., сумесна; кучаю, гамузам г. вялікім i неарганізаваным; роем г., мноствам