Народная сінаніміка (1969). Г. Ф. Юрчанка

сколька ўлезіць, дык ці яны каюцца, нызаўтря ўзноў зы сваё. Што ты ачшпаріш, ці ён твайго шпаріньня баіцца. Дыбраўся, сьсек, места жывога ня кінуў. Так ужо зрежу, што шкура тресьніць. Ты толька грозіш, што ацьсьцігаіш, ты i пальцым ні зачэпіш. Не, сяньня ты ня выкруцісься, ацьсьцібаю, ды ладна палучыш. Ацьсьцёбыў пруцікым, рёў троху. Калі ні ўспакоісься — аччахвошчу i пойдзіш з рюмзымі. Плакыў увечырі, відна, далі баню зы ранішнія. Калі ты мне толька січас жа ня зьдзелыіш, што гыварю, дам лупку. Крепкую лупцоўку далі, рёвым рёў. Во пылядзіш, дадуць табе ўзбучку зы такоя дзела. Дай свайму пытлю: у чужэй сад лазіў. Дыла бярёзывый кашы, ікытаў на ўсю дзяреўню. Зрежу на горькыя яблыка, места жывога ні станіцца. Некылі я ды цябе дыбяруся, злуплю кожу. Вазьму вожкі ряменныя, будзіш харош, спушчу кожу. Сь цябе пакуль шкуру ня злупіш, нічога i нікога не паслухыіш. Ці ты січаж жа паслухыіш, ці шкуру спушчу. Ідзі, пакуля ні спусьціў мехым шкуру. 16. Абстрыжч абстрыгчы, зняць нажніцамі ці машынкай валасы, шэрсць — абчыкрыжыць, абчыканіць a. роўна, нізка, жарт.; абгалаганіць а. дагала, жарт.; абгаліць a. нізка, неахайна або дагала, неадабр.; абрэзаць a. няроўна, неадабр.; абскусць (абскубсць) a. як-небудзь, іран.; аббалваніць а. гладка, іран.; адзінк. Сяньня пыхадзі так, a заўтря атвечыра я выбіру як мінутку i апстрыгу. Апчыкрыжылі ж цябе ладна i ні пызнаць стала, што йта ты. Зы мінуту яго апчыканіў, доўга ні вазіўся. Калі ты толька ня будзіш гылаву мыць ды рашчэсывыць, абгылыганю на голыя калена. Ен жа ўжо ў цябе ладный маліц, а ты яго абгаліла як малінькага. Hi паслухыісься — вазьму авеччыя ножні, злаўлю i агалю. Абреж лахмоцця, ходзіш, a пы кыўнярю гріва ляжыць. Апстрыжч ні апстрыгець, a апскусьць можыць. Щто, i мяне хочыш апскубсьць? Пыглядзі-ка, як Міхалку аббылванілі, блішчыць як гарбуз. 17. Абы-як абы-як, нядбайна, без жадання — як-небудзь (як-нібудзь), як-ліба, сяк-так, кой-як, туды-сюды a. з-за спешкі, ляноты або адсутнасці зацікаўленасці; насмёх, дзеля блі3. Зак