Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

ступ'щь. 2. Скручванне вяроўкі. 3. Спавіванне. Кынчии бабчыньня, ніхай сьпіць. 4. Песты. Бабчыньнім збалывылі дзіцёнка. БАБЧЫЦЦА, ч -уся, -ч-ысься; незак. 1. Keшкацца, поркацца, марудзіць, павольна рабіць што-н. Hi бабчыся, а то ждаць нёкылі. 2. Скручвацца (пра вяроўку). Мокрыя супоня бабчыцца. 3. Песціцца (з дзіцем). Hi бибчыся,a нясі ў тазік ды мый. БАБЧЫЦЬ, -ч -y, -ч-ыш; незак. 1. Гл. бабчыцца 1. Hi бабчы віріцянд, a зматывый скарёй. 2. Песціць. Бибчыла — i дыбабчылыся: чуць нос ні рысквасіла. БАБУХ выклічнікава-дзеяслоўная форма. Выражае нечаканасць. 1. Кднуць, скінуць, выкінуць, перакінуць; наліць, выліць, насынаць, высыпаць нечакана. Нёс-нёс жардзіны, дый бабух пысяред дардгі. Просу бабух у ночвы, а там вида. 2. Упасці, паваліцца; зваліцца. Лез зы гняздом, а сук тресь — i ён бабух: 3. Ударыць нечакана. Ен ішоў, а яму бабух у плёчы. 4. Зайсці нечакана. Hi ждала, ні выдала, а тут — бабух гдсьці, 5. Даць, атрымаць нечакана. Уриньні бабух — грошы пыштарь прінёс: дычки пріслала. 6. перан. Сказаць нечакана, неабдумана. Муўчаў-муўчаў, a тады бабух такдя, што ŭ раты пырызіўлялі. БАБУХАЦЦА (бабухыцца), -ы-юся, -ы-ісься; незак. 1. Падаць; звальвацца адкуль-н. Сколька раз ён за дзінь бабухыіцца — ні пірішчытаць. 2. Кідацца або падаць у ваду. 3. 3 шумам вылівацца (пра ваду). 4. Пляскацца. Бабухыюцца ў вадзё дзёці аж да цёмныга. 5. 3 шумам барукацца, шавяліцца, вару