Дыялектны слоўнік Лоеўшчыны (1982). Т. С. Янкова

КЛА'ДКА ж. Кладка. Кладка була гнілоц / правалілась, дак чуць вуцеглі хлопца. Ручаёўка. Іді чэраз кладку да цікава, не упаді. Дзяражычы.//Дошка, на якой мыюц$ бялізну на рэчцы. Можа б я у вас кладкі разжилась, а го нема на чом плацце праць. Дзяражычы. КЛАПО'УШК м. Багун. Багон — его клапбунік у нас дражнуць. Ручаёўка. КЛА'СЦІ незак. Класці. Калісь сена на гору клалі, а еты год нема чого класці. Карпаўка. // Засольваць. Ета ж кладёт у дежкі — дак ета варыва. Дзяражычы. КЛА'СЦІСЯ незак. 1. Класціся. Ці скора ты будет клисціся спаць? Туты свет. Бывалькі. Рэзаные кортоплі кладуцца скрылікі у чыгунок да у печ. Дзяражычы. 2. перан. Раўняцца. Ты ж не кладіся са мной, ты можаш літру гарэлкі вупіць. Дзяражычы. КЛЕ'ПНІ мн. груб. Ногі. Раскідаў клёпні, не прайці. Дзяражычы. КЛЕ'СЦІ незак. Клясці. Ена его так кленё. Дак я кажу: ці доўга ты его будет клёсці, ты его душу праклела. Дзяражычы. 2. Лаяць. Цэлы день невестку кленё. Бывалькі. Калісь i мене свекруха клела, а як стала сама слабая, дак ні разу не пасварылася. Бывалькі. КЛЕ'СЦІСЯ незак. 1. Клясціся. Ох, ты клёўся, ты бажыўся (3 нар. песні). Пярэдзелка. 2. Лаяцца, сварыцца. Вот клянёцца Насця, толькі ее i чутна. Бывалькі. Дед кленёцца на мене. Ручаёўка. КЛЁК 1 м. 1. Розум. Нема у цебе клёку у галаве. Карпаўка. 2. Сіла. А мой, думаеце, добры, сколькі з моладасці клёку вуцег — п'яць раз кідаў. Ручаёўка. v КЛЕК 2: у клёка гуляць. Удзельнічаць у дзіцячай гульни У клёка мы весной гуляем. Карпаўка. КЛЁУ м. Клёў рыбы. Клёў за разденцам быў сённі неплахі. Карпаўка. КЛЕЦКА ж. Клёцка, мучная або бульбяная галушка. Клёцкі у нас не любяць, луччай локшына. Бывалькі. Дранікі сілна качаюць, аджымаюць i ў молоко кідаюць— клёцкі. Пярэдзелка. Клёцкі з кортошкі i робяць. Первамайск. КЛГКАЦЬ: клікаць вясну. Сустракаць вясну. Пачынаюць рабіць у городе i весну клікаюць тады. Ручаёўка. КЛГННЕ н. зб. Трохкутны кусок тканіны, устаўка ў сукенку. Ззаду кл'шня багата, можна діця уверцець. Дзяражычы. Клінне у плацце устаў, шырэй буде. Казярогі