ПАУДЗЁННІК (паўдзёньнік) p.-a, мужч. Насякомае (y гарачы поўдзень паўдзённікі гудуць у вышыні i нагадваюць рой пчол). Гбрачэ, ціхо, адны паўдзёньнікі зьвіняць да гудуць. Байл. Параўн.: Полуднячкі, загудзелі, Палудніваць захоцЪль П. В. Шейн. Белорусские народные песни. СПб, 1874. ПА'УПРЫЦА р. -ы, жан. Палка, якою круцяць камень у жорнах. Кл. Параўн.: пурплиця—дощечка, на якій тримаеться спідній i верхній гончарний круг. А. А. Москаленко. Словник діалектизмів украшських говірок Одеськоі' облает!. Одеса, 1958. Жорнаў на сёлішчы бог вёд як даўнб німа, а паўпрыца да вайны на паліцы валяласа. Кл. ПАУРУБЕ'ЛЬ р. -бл-я, мужч., множн. паўрублё i паўрубли 1. Манета на 50 капеек. У *нас мо' з дваццаць дарскіх паўрублёў было. Глуск. Скажи, а ёто колькі? Рубель ді паўрубёль? Я й ні пазнаю паурубля. Кл. 2. 50 капеек любым наборам манет. Трыццадь i дваццаць — то паўрубёль, п[е]дзьдзясят капёяк. Пас. Я. К. Параўн.: на вокладцы першага выдання (1908 г.) зборніка паэзіі Я. Купалы «Жалейка»: дана поўрубель. ПАХАРАШЬРЦЬ -у, -ыш, перах., законч., ад харашыць (гл.). Ты ўсю капусту пахарашыла? А мая йшчэ ніхарошана. Пас. Я. К. Пахарашыўшы, накшь на яё посьцілку. Н. ж. Такую пахарошану прадаваць? Ой, не! Шкода! Ніпахарошаных (буракоў) не можно закопваць. Барб. ПАХЩА'ЦЬ -а-ю, -а-еш, перах., законч., ад хіцаць (гл.).— Кола ніяк ні выцягчы.— А ты пахіцай сюд-туд. Кл
Дадатковыя словы
діалектйзмів, дўць, капўсту, ніпахарбшаных, паупрыца, паурубель, пахщаць, такўю
9 👁