й ні пракаўтнула. КЖЯ сьлгву c камёнчыкам магу пракаўтнудь. Пае. Янкі Купалы. Ліхое слова пракаўтні (арф.) (у сэнсе: не скажы ліхога (благога, кепскага) слова). Глуск. ПРАСІНА'ЦЦА (прасінацца) -а-юся, -d-eiuся, незаконч. тр. Прачынадда (ужываецца i прачынадца), За ўсёньку ночку н[е] прасіналаca. Кл. ПРАСТАРЭ'КАВАЦЬ (прастарэкаваць, npaстарэкуваць) -ку-еш, -ку-е, непераходны. Гаварыць беззмястоўна, без ладу, перакідваючыся з адной тэмы на другую. Кл. ПРАСЯ'НІЦА (прасяніца) -ц-ы, жан. Прасяная салома. Кл., пае. Янкі Купалы. ПРАТАРАБА'НІЦЬ1 (пратарабаніць) -н-ю, -н-іш, законч. тр. ад тарабаніць (гл. тарабаніць1). Прабалбатаць. Прышла ў хату, паўдня пратарабаніла. От-бок (гл. от; гл. бок у выпуску 1959 г.) натура. Кл. ПРАТАРАБА'НІЦЬ2 (пратарабаніць) -н-ю, -н-іш, законч. тр. ад тарабаніць (гл. тарабаніць2). Неахайна, абыякава правезці, прадягнудь, правалачы. Кл. ПРАТЫЛІЛККАЦЬ (пратылілікаць) -а-еш, -а-е, законч. тр. ад тылілікадь (гл. тылілгкаць). Лёдячко пратылілікалі, а ўзімку—дай йім гурочкаў. От роздур. Кл. ПРАХУ'КАЦЬ (прахукаць) -а-ю, -а-еш, пераходны, законч. тр. ад хукадь (гл. хукаць2). Зрабіць праталіну на замерзлай шыбіне. Давай прахукаям вакёнячко ў шыбе. Кл