БЛА'ЗЕН (блаз[е]н, блазен) мужч. Недасведчаны, без вопыту ці практыкі; той, хто дрэніна разумее. Два хлапчукі, адзш хітры, а другі блаз[е]н,— вот табё й равёсьнікі. Хот ты ўжэ й настаўнік, a блаз[е]н: купіў сёна нідобраго. Кл. Параўн.: Кеп, дурань, блазан — тры штукі разам. Гродзеншчына. Параўн.: чэшскае to je błazen—тэта гатовы дурань, гэта набіты дурань. БЛАІПЧЬГЦА (блашчыца) жан. Клоп. Параўн.: старажытнае площица. У нас i даўнёй казалі блушчьща. Клоп ні па-нашаму. Хал. БЛІСНЯ' (блісьня) жан. Параўн.: рускае блесна, украінскае блешня. Зачапіў за галшу й атарваў блісьню. А ці дарагая такая блісьня? Хал. БЛЬГНДАЦЬ (блындаць) -аю, -аеш, непераходны. Бадзяцца, хадзіць без справы, без працы «швэндаць». Чаго той тут блындае? Сл. БЛЯША'НКА (бляшанка, бл[е]шинка). Каробка з бляхі. Бляшанка (газы) поўна. Вольн. Памяншальн. бляшаначка (арф). Кл., Вольн. БЛЯ'ШКА (бляшка) жан. Невялічкі кавалак бляхі. Бляшка блішчусьдянька. Вільча. БО 1 Злучнік бо. Я ні буду жаніціся, бо ліхая жонка. 3 пеоні. Кл. БО 2 (бо i бок). Часціца. У пытальным сказе служыдь для ўзмацненіня пытання, для выражэння непасрэднай зацікаўленасці прадме
Дадатковыя словы
бл[е]шйнка, бл^шчьща, блішчўсьдянька
14 👁