Дыялектны слоўнік (1959). Частка 1. Ф. М. Янкоўскі

КУ'РЬІ Н Я М А ' КУД'Ы В Ы 'П У СЦ ІЦ Ь. куры німа куды вупусьціць. Кл. К У С О 'К ГУЛ ЬТАЯ '. Кл. К У С О 'К МАН ЬК УТА'. Кл. Гл. манькут. К У С О 'К ПЯ'Н ІЦ Ы. Кл. Л А'ТА Н А Л А 'Ц Е (арф.). Сым. Л А 'Х І П А Д ПА 'ХІ. Хутка рушыць, не збіраючыся. Лахі пад пахі й пашлі. Барб. Л Е 'З Ц І С Л Я П І'Ц АЮ У ВО'ЧЫ. Пярастань ты ў вочы лёзьці! Каб за што, ато за німа нішто лёзе сьл[е]шцаю ў вочы. Барб. Л ЕПШ К РО 'Ш К У ЗР А Б І'Ц Ь, ЯК БАГА'ТА HAГАВАРЫ 'Ц Ь (арф.). Баян. Л Ё 'ГК І НА Н О 'ГІ (арф.). Сым. Л ІС А ' I П АД Б А Р А Н У 7 ХА В А 'Л А СЯ: ТО У ЗУ'Б, ТО У П РУ'Т, ДЫ У С Е МГМ А. Ліса й пуд барану хаваласа: то ў зуб, то ў прут, да ўсе мімо. Кл. Л І'Х А НЕ В О 'ЗЬ М Е. Ліхо йіх не возьме. Кл. Л ІХ А 'Я ГА Д З І'Н А (арф.). Сл., Хал., Кл. Л ІХ А 'Я СК У Л А '. Гадзі, што ліхой скуле. Сл. Л ІХ І' С А Б А 'К А С П А Д Ц ІШ К А ' К У СА 'Е. На тое й кажуць: ліхі сабака спацьцішка куса[е]. Пае. Ядкі Купалы. Л ІЦ А ' Н Я М А '. Пра чалавека, надта знясіленага, схварэлага або перапалоханага, — яго па твары не пазнаць. Ліца на ём німа. Сл. Л У П Ц О У 'К І Д А ЦЬ (арф.). Сл. ЛЫ 'ТКА ЗА Д Р Ы Ж А 'Л А (арф.). Страшна стала. Вайц. Л К УБІШ К А Т А 'Ц Ц А, Л Ю Б І' I СА 'Н А Ч К І BAЗ І'Ц Ь. На тое й кажудь: як любіш катацца, то любі й санячкі вазіць. Кл. Гл. санечкі