Я радзілыся у вёсцы /ужыла літаратурнае слова/ Шаламы. Мой мужык быў у парціваных. Наша сім'я была дарослыя, то нам вільзя було выстувацца. І мы пашлі к пырцізаным. Зыпряглі кы-ня, пыгрузілі такую-сякую маёмысць сваю і паехылі. Спачатку мы жылі у вёсцы, тут у Зыбалоцці. А потым (літ.олова/ сталі бан-біць і днём і ноччу. Так бамбілі, што 1 пыжары былі. Ма былі вирішылі пайціць у лес, и пырціваным. Зрабілі там сабе шылаш такей. І у тым шылашы нучувалі, а днём хиваліся. Таго што лі тала нямецкая "ряма" /самалёт/. А калі ны пылянцы было німаг чыма, то мы пашлі у балота. У салоці сядзелі, а "ряма" таксама літала. І вот мы, каб віна нас ні абнаружила, закрываліся мо хым і ліжалі ат самый раніцы ды самига вечыра. На купіну ла-жыліся, гылаву на купіну. Ужо ж мароз быў і ні було мокра. На вот мы, каб на нао ні абнаружыла, закрываліся мохым | лізалі ат самый раніцы і ды самыга вечыра. На купіну лажыліся, гылану на купіну. Ужо ж мароз быу і ні було мокра. Накрываліся мохым, елі журавіны. А аднойчы чуйім, што сыбкі брешуць і немцы гаво-руць. Мы кінулі ўсю сваю маёмасць і пабеглі туды далі, углыб. Мы пихиваліся, пылажыліся. У Чыстай Дужы пыхизаліся там, а пу-лі усё кругом нас. Усё у дзеріва плік ды плік. Во так, піріж-далі, отала цямнець. Ужо эта отріляніна пірістала. Усе кінулі-ся наўцёкі, дальшы у балота. І мы тама пырысціраліся. З намі ж то былі цётка Гапка з дзяцьмі 1 Бычкуны былі з дзяцьмі. І усе мы пырысціраліся. Ну, мы овыя ім'я сныбраліся. Потым к нам патхадзілі парціваны, рызгуварілі, дзяліліся, што у іх було, яны нам дувалі. Скызалі, што Пітрыка ранілі. Цётка Ганна так плакала! /Ой, ні магу, так хочацца плакаць, а дайці ту-да Піла ні можа, таму што вот з Рябінуўкі і туды ны Халезінку стыяла стража. А к яму нада було ці ціряв оту стражу. Так што, алелі, памлелі. А халады. Акцябырокыя прыйшла. Стайім, слу хакім. Ага. Байі. Учора быў там бой. Тады паслухыйім ухо ту-Ды, дальшы. Ага. Ета ухо, значыць, нашы прагналі немцуу. Чыріз дзень апяць на тым самым месці б'юцша. Аж ета біліся на раца Проня, тут дзе Улукі, Краоныя Слыбыда. Вот тут во. Ну а што, ні зазмежна було уло жыць большы. Пойдзім у вёску, мога там як памылімся зовні. Зытапілі баню, і мы туды прішлі і дзеці пысы біраліся, і толькі хацелі, а немлы верьханыя едуць с Кургання. Ага. А мы пабвяліся, і мама гаворіць: ні будзім. Алы - 1я,