Слоўнік калюгавай мовы (1992)

i пагатоў — тым больш i ногату не было (фр.) — нічога не чуваць ірха — вузенькая палоска скуры або аўчыны, якая закладi. ваецца ў шво кажуха i сок не нацячэ (фр,) ісподшш кніжка —.wў***«*,f ісяодеяя полка — ніжняя полка Й не шум бараны {фр.) Каб ваўкі апранулі ~~ каб ваўкі з'елі каб i шныру не было (фр.) ~~~ каб i каб стала ~~ каб хахііяа каб ты запаветрыуся — каб ты прапаў кавалеры — кветкі кагадзе — толькі што, кагалам ' кадзь — кадушка, вялікая драўляная пасудзхна для захоування капусты, агуркоў i шхп, кажурына — аўчына Казань — пропаведзь казлм падраць каламажка — легкая выязная павозка на рысорах калацщь — маладіць калаццём. закалола — закалола ад моцнага ўдару калашня — месда, дзе кладудь неабмалочанае збожжа калдабаны — калдобіны, выбоіны ка лейка — чарга калом тайеці (фр.) — прапасці, згінуць каляснік — той, хто робідь калёсы камар шодкае намяшканне щт хаце, дзе захоуваюдь запасы ежы, адзенне i інш. канавод —- завадатар, вале а к канеаде — абавязкова кантыгчпвсі — кніжкі (літаральна — зборнікі каталіцкіх даркоўных песень. Яольск. kantyczka) 'канец той, хто корпаевда, важдаедда канліца — невялічкі даркоўкы або касцелміы будынак з ікенамі без алтара % шимвтт капота —- доўгі кафтан ; кантон — кафтан, даўнейшая мужчмяская i жаночая верхняя адзежына з доўхімі ноламі каныткамі накрыдца (фр.) — адмовідца ад таго, што абя~ цаў; ашукадь капьшшда — памыляцца, збівадда ў гаворцы, прамове капянудь ~ таўхануць каравы — брудны