Вацлаў Юсцінавіч Ластоўскі (1883–1938) нарадзіўся ў засценку Калеснікаў Дзісенскага павета (цяпер Глыбоцкі раён). У пачатку XX ст. уступіў у Польскую сацыялістычную партыю ў Літве, далучыўся да беларускага нацыянальнага руху, працаваў у Вільні сакратаром «Нашай Нівы», рэдагаваў выданні «Саха», «Беларускі сцяг», «Гоман». У 1910 годзе апублікаваў «Кароткую гісторыю Беларусі», першую спробу паказаць гісторыю краіны як асобнай нацыянальнай з’явы. У час Першай сусветнай вайны ўзначаліў шэраг беларускіх ініцыятыў, выступаў за незалежнасць Беларусі, быў прэм’ер-міністрам БНР (1919–1923), прадстаўляў беларускія інтарэсы за мяжой. У 1920-х жыў у Літве, выдаваў часопіс «Крывіч», быў ініцыятарам святкавання 400-годдзя беларускага друку, стварыў шэраг слоўнікаў, школьных падручнікаў, распрацаваў тэзісы аб крывіцкай ідэнтычнасці Беларусі. У 1926 годзе ўдзельнічаў у акадэмічнай канферэнцыі па рэформе правапісу і ў 1927 годзе пераехаў у БССР. Там працаваў у Інбелкульце, Беларускай акадэміі навук, кіраваў музеем, арганізоўваў этнаграфічныя экспедыцыі, у адной з якіх быў знойдзены крыж Ефрасінні Полацкай. Выдаў «Гісторыю беларускай (крыўскай) кнігі» — вялікае даследаванне старабеларускага кнігавыдання. У 1930 годзе арыштаваны па справе «Саюза вызвалення Беларусі», высланы ў Саратаў, працаваў у бібліятэцы. У 1937 годзе зноў арыштаваны і ў 1938 расстраляны як «агент польскай выведкі». Рэабілітаваны па абодвух прысудах (1958, 1988), адноўлены ў званні акадэміка ў 1990. Быў аўтарам «чытанак», падручнікаў, гістарычных і публіцыстычных прац, пісаў апавяданні, перакладаў з шэрагу еўрапейскіх моў, увёў у абіг фальшывыя або перапрацаваныя тэксты, сярод якіх тэксты Каліноўскага. У 2024 годзе яго кніга «Выбраныя творы» прызнана экстрэмісцкай у Беларусі.